غارماهي

غارماهی خسته‌ای هستم

که خودش را به شعر چسبانده

انزوای کشنده‌ای دارد

چند کابوس از تو جامانده

غارماهی بی سر و بدنی

کنج دلگیر تکه‌ای آبم

زندگی توی عمق تاریکی

چشمِ کوری که برده در خوابم

غارماهی خسته از بدنش

غارماهی فصل سرد فروغ

حل شده بین قرص و خونابه

غارماهی متهم به دروغ

در کشاکش میان دنیاها

بندِ نافی که می‌رسد به جنین

روی فرش اُتاق خوابیده

غارماهیِ متصل به زمین

سهم من آیه‌های تاریکی‌ست

خسته از بغض، خسته از سیگار

بین بود و نبودها ماندن

تکیه داده به پشت من دیوار