در لحظه ای بعید

آموخته ،

برمجمری سیاه

به سیه گونه ای که نجوایم .

خواهنده !

نه بر مصیبتی لا علاج .

من به سان صحنه ای خلق گشتم .

فَرودینان ِ من

ملکم بود و به آرامشش

خوشه خوشه عشق می بافتم .

در آفرینه ی یاخته هایش

پیوند بودم .

 وبه دمی خوش .

کاشم نمی بافتند

کلافی که هیچشان را

جوابی نیست  .

 وامید را هیچ نشانه ای از نومیدی   .

هنوز جامه ات را آرزومندم

 و

بر مجمری سیاه

به نجوایم ...