غزل عاشقانه

 
اگر به سمت بهشتت نمی توان پر زد

به باغ خاطره هایت که می توان سر زد:
 
درون خانه ی تاریک مرگ حاکم بود
 
که ناگهان تو رسیدی و نور بر در زد
 
نگاه من به نگاهت گره که خورد آن روز
 
از آن به بعد نگاهم همیشه می لرزد
 
شراب ناب نگاهت که ریخت در چشمم
 
دلم ز شوق حضورت به سیم آخر زد
 
بپوش عیب مرا ای بهار سر سبزی
 
اگر که خبط و خطایی از این خزان سر زد
 
نشسته ام تک و تنها و پرسشی دارم:
 
چرا به سمت بهشتت نمی توان پر زد؟
 
 
زمستان91