ماهِ تابان

روزهــای بـی تـو بــودن روزهـای زندگی‌ست؟
یک طرف درماندگی و یک طرف افسردگی‌ست
رنــگ خرمـایـی مـوهـای تـو درمــان مـی‌کند
در خمــار موی تو درمان شدن درمانـدگی‌ست
هر چه می‌خواهــم ازین دیوانـگی دوری کنم
!نســخـه‌ی دیـوانه‌وار منطقم، دیـوانـگی‌سـت
بر سـر تو در میان عقـل و احســاســم ســتیز
پیشه‌ی احساس من در هر زمان، رزمندگی‌ست
شــعله‌ی چشمان تو هم چون چراغـی بی‌مثال
کور‌سـوی چشم من هم مایه‌ی سرخوردگی‌ست
در دل تــو ماهِ تابان خـــودنمــــایی مــی‌کند
ســـــرخی ماه چـهـارم از سـر بیچارگی‌ســـت
جـرعــه‌ی داغ دلــت همچون شـرابی بی‌نظیر
حاصل اما هرچه باشد باز هم در تشنگی‌سـت
رخـت پیری بر ســر و روی دلم پیـــدا شـــده
کار طفل کوچـک طغیانـگرم یکــدندگی‌ســت
ســــیب حوا گر نمــاد خواســتن بود و هـوس
در کــنـار حـــس تو یادآور گنــدیدگی‌ســت
ناز چشـــم تو و ابــروی کـــمان و رنــگ رو
خودنمایی می‌کنند، نقـش تو هم افتادگی‌ست
مرز آغـــوش تو، زندان تن و آزادگـــی‌ســـت
حُســـن این آغوش، امـا بردگی و بردگی‌ســت
رز قرمز با لبـــانت در جـــدالـــی ناتـــمــام
سرنوشــت رز اما، مات و ســرافکندگی‌ســـت
خودشناســی چاره‌ی بی‌دل شده در این زمان
هرچه می‌بینم ز خود در راه تو دلدادگی‌ست