پست های وبلاگ

درود بر فیروزه جان نازنینم
بدترین افت برای یک جامعه جهل ونادانی ایست که متاسفانه در مملکت ما هم کم نیستند کسانی که خود رو به جهل ونادانی زده اند..
و هیچ کدان از این نا عدالتی ها رو نمیبینن..
ممنونم بابت اشتراک این مطلب

ئدرودها استاد بانو سمیعی
من هر موقعبا این داستان مواجه شده ام ضمن اینکه هوش سرشار بانو بهبهانی را ستوده ام وهیچوقت بوی کهنگی به مشامم نخورده ازاین داستان کوتاه

تقدیم با احترام

درود بر شما سرکار خانم سمیعی فرزانه
سپاس از حسن انتخابتون

تقدیم با سپاس فراوان

درود و عرض ادب بانو سمیعی آگاه و ارجمند
متن قابل تأملی بود👍 ممنونم بابت انتشار و اشتراک
واقعا روزگار عجیب و غریبی‌ست!
گفتید دانایی و نادانی (جهل) یاد این شعر شاملو افتادم:

دستانِ بسته‌ام را
آزاد کردم از
زنجیرهای خواب.
فریاد برکشیدم:
اینک
چراغ معجزه
مَردُم!
تشخیصِ نیم‌شب را از فجر
در چشم‌های کوردلی‌تان
سویی به جای اگر
مانده‌ست آن‌قدر،
تا از کیسه‌تان نرفته تماشا کنید خوب
در آسمانِ شب
پروازِ آفتاب را !
با گوش‌های ناشنوایی‌تان
این طُرفه بشنوید:
در نیم‌پرده‌ی شب
آوازِ آفتاب را!
دیدیم
           (گفتند خلق، نیمی)
    پروازِ روشنش را. آری!
نیمی به شادی از دل
فریاد برکشیدند:
«ــ با گوشِ جان شنیدیم
    آوازِ روشنش را!»
باری
من با دهانِ حیرت گفتم:
  ای یاوه
              یاوه
                   یاوه
                         خلایق!
    مستید و منگ؟
                         یا به تظاهر
    تزویر می‌کنید؟
    از شب هنوز مانده دو دانگی.
    ور تایبید و پاک و مسلمان
                                       نماز را
    از چاوشان نیامده بانگی!
هر گاوگَندچاله دهانی
آتشفشانِ روشنِ خشمی شد:
این گول بین که روشنیِ آفتاب را
    از ما دلیل می‌طلبد.

توفانِ خنده‌ها…

خورشید را گذاشته،
                               می‌خواهد
    با اتکا به ساعتِ شماطه‌دارِ خویش
    بیچاره خلق را متقاعد کند
                                        که شب
    از نیمه نیز برنگذشته‌ست.

توفانِ خنده‌ها…

من
درد در رگانم
حسرت در استخوانم
چیزی نظیرِ آتش در جانم
                             پیچید.
سرتاسرِ وجودِ مرا
                     گویی
چیزی به هم فشرد
تا قطره‌یی به تفتگیِ خورشید
جوشید از دو چشمم
از تلخیِ تمامیِ دریاها
در اشکِ ناتوانیِ خود ساغری زدم.
آنان به آفتاب شیفته بودند
زیرا که آفتاب
تنهاترین حقیقتِشان بود
احساسِ واقعیتِشان بود
با نور و گرمی‌اش
مفهومِ بی‌ریای رفاقت بود
با تابناکی‌اش
مفهومِ بی‌فریبِ صداقت بود.

(ای کاش می‌توانستند
از آفتاب یاد بگیرند
که بی‌دریغ باشند
در دردها و شادی‌هاشان
حتا
   با نانِ خشکِشان
و کاردهایشان را
جز از برای قسمت کردن
بیرون نیاورند.)

ای کاش می‌توانستم
خونِ رگانِ خود را
من
   قطره
   قطره
   قطره
   بگریم
تا باورم کنند.
ای کاش می‌توانستم
                         ــ یک لحظه می‌توانستم ای کاش ــ
بر شانه‌های خود بنشانم
این خلقِ بی‌شمار را،
گردِ حبابِ خاک بگردانم
تا با دو چشمِ خویش ببینند که خورشیدِشان کجاست
و باورم کنند.
ای کاش
می‌توانستم!

نبض قلمتان سبز🍀 موفق و سلامت باشید

درودتان باد جناب استاد اعلامیان ادیب گرانقدر 🌞
صمیمانه سپاسگزارم و بسیار خوشحالم از حضور و توجه ارزشمندتان🌷🌱🌺☘️🌹
چقدر عالی که کاشفان فروتن شاملو را فرستادید
هزاران بار درودتان ☘️🕊️🌹
زنده باد 👏 👏👏👏🌹🌿☀️
دیروز سال گشت کوچ ابر مرد بزرگ شعر احمد شاملو بود
البته روح شاعران در اشعار و نوشته هایشان تا ابد سیال و جاری است 🍃🌸🌹🌺🌱🌷💖

در آغاز ، که جوان تر بودیم عاشقانه هایش را در \\\\" شبانه \\\\" ها ئی ، می جُستیم که جان مان را از لطافت کلام می انباشت .

\\\\" ميان خورشيد‌هایِ هميشه
زيبائیِ تو
لنگري ست \\\\"

\\\\" چه بی تابانه می خواهم‌ات ای دروی‌ات آزمون تلخِ زنده به گوری ! \\\\"

آرام و ناآرام ، راه به محبس اش گشودیم و دیدیم چه \\\\" سعد سلمان \\\\" وار در \\\\" نای \\\\" خود، فریاد بر می آورد :
 
حکایتی عجب است این! ندیده ای که چه سان
به تیغ کـینه فکندندمان به کـوی و گـذر؟
چراغ عـلــم ، ندیدی به هر کـجا کشــتـنـد
زدنـد آتــش هـرجـا به نـامـــه و دفـتـر ؟
زمین زخون رفیقان من خضـاب گرفت
چنین به سـردی در سـرخی شفق منگر!
یکی به دفتر مشرق ببین پدر، که نبشت
به هر صحیفه سرودی ز فتح تازه بشر!
....
مـرا تو درس فرومـایــه بـودن آمـــوزی
که توبه نامه نویسـم به کامِ دشــمـن بَر؟
نجـاتِ تن را زنجـیر روح خـویـش کـنم
ز راســتی بـنـشــــانـم فـریــب را برتـر؟

  تا بدان جا رفتیم که دیگر \\\\" عاشقانه ها \\\\" با کارهای اعتراضی اش در هم تنیده شدند و به سختی می شد از هم تفکیک شان کرد :

\\\\" و تبسم را بر لبها جراحی می کنند
و ترانه را بر دهان
شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد ...\\\\"

\\\\"... و گونه هایت
با دو شیار مّورب
که غرور ترا هدایت می کنند و
سرنوشت مرا
که شب را تحمل کرده ام
بی آن که به انتظار صبح
مسلح بوده باشم \\\\"

تا سر انجام \\\\" غریو\\\\"ی از بُن دندان ، بر می کشد تا \\\\" نواله \\\\" را به کام \\\\" سربازجو \\\\" زهر افعی سازد !
و [ \\\\" کریه \\\\" دیگر \\\\" صفتی ابتر \\\\" است ] که به تنهائی گویای همه ی آن چیزی نیست که در ذهن پر آشوبِ شاعر می گذرد :
\\\\" کریه اکنون صفتی ابتر است
چرا که به تنهایی گویای خون تشنگی نیست
تحمیق و گران جانی را افاده نمی کند
نه مفت خوارگی را
نه خود بارگی را
تاریخ
ادیب نیست
لغت نامه ها را اما
اصلاح میکند.\\\\"

دوم مرداد ماه ، یاد آور محاق شاعری ست که دیگر نیازی نیست تا به جستجوی او بر بامِ \\\\" استهلال \\\\" بر شویم .
همان سنگ شکسته ی مزارش به تنهائی  خورشیدی ست.

\\\\"خورشيدي كه
از سپيده‌دم همه ستارگان
بي‌نيازم می کند \\\\"

به بهانه ی دوم‌مرداد ، سالگشتِ کوچِ احمد شاملو

سر فرود و قدردان حضور و لطف شما استاد گرامی ام هستم

نویسا مانید وسبز وسرفراز و هماره درخشان
☘️🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹☘️

عباس نعلبندیان مترجم و نویسنده
کتاب های قابل توجه ای از خودش بیادگار گذاشته

درودبرشما استاد بانو گرامی وگرانقدر سرکارخانم سمیعی بزرگوار بسیار وبلاگ جذاب وجالبی بود احسنت برشما وانتخاب نابتان
راستی دلنوشته قلم را بخوانید منتظر حضور گرمتون هستم 🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻
💙💙💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵
💐💐💐💐💐💐
🌼🌼🌼🌼
💟💟💟
❤️❤️
❤️🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐

درود خانم سمیعی
چه داستان آشنایی!

درود بیکران بانو فیروزه جان
بسیار داستان آشنایی ست
امان از نادانی و وای به مردمی که خود را بهدجهالت می زنند.

🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻
💙💙💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵
💐💐💐💐💐💐
🌼🌼🌼🌼
💟💟💟
❤️❤️
❤️🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐

داستان واقعی ازسرگذشت تلخ جامعه

دخترانِ دشت!
دخترانِ انتظار!
دخترانِ امیدِ تنگ
در دشتِ بی‌کران،
و آرزوهای بی‌کران
در خُلق‌های تنگ!
دخترانِ خیالِ آلاچیقِ نو
در آلاچیق‌هایی که صد سال! ــ
از زرهِ جامه‌تان اگر بشکوفید
بادِ دیوانه
یالِ بلندِ اسبِ تمنا را
آشفته کرد خواهد...
دخترانِ رودِ گِل‌آلود!
دخترانِ هزار ستونِ شعله به تاقِ بلندِ دود!
دخترانِ عشق‌های دور
روزِ سکوت و کار
شب‌های خستگی!
دخترانِ روز
بی‌خستگی دویدن،
شب
سرشکستگی! ــ
در باغِ راز و خلوتِ مردِ کدام عشق ــ
در رقصِ راهبانه‌ی شکرانه‌ی کدام
آتش‌زدای کام
بازوانِ فواره‌ییِ‌تان را
خواهید برفراشت؟
افسوس!
موها، نگاه‌ها
به‌عبث
عطرِ لغاتِ شاعر را تاریک می‌کنند.
دخترانِ رفت‌وآمد
در دشتِ مه‌زده!
دخترانِ شرم
شبنم
افتادگی
رمه! ــ
از زخمِ قلبِ آبائی
در سینه‌ی کدامِ شما خون چکیده است؟
پستانِتان، کدامِ شما
گُل داده در بهارِ بلوغش؟
لب‌هایتان کدامِ شما
لب‌هایتان کدام
ــ بگویید! ــ
در کامِ او شکفته، نهان، عطرِ بوسه‌یی؟
شب‌های تارِ نم‌نمِ باران ــ که نیست کار ــ
اکنون کدامیک ز شما
بیدار می‌مانید
در بسترِ خشونتِ نومیدی
در بسترِ فشرده‌ی دلتنگی
در بسترِ تفکرِ پُردردِ رازِتان
تا یادِ آن ــ که خشم و جسارت بود ــ
بدرخشاند
تا دیرگاه، شعله‌ی آتش را
در چشمِ بازِتان؟
بینِ شما کدام
ــ بگویید! ــ
بینِ شما کدام
صیقل می‌دهید
سلاحِ آبائی را
برای
روزِ
انتقام؟

درود ها فیروزه جان
این شعر عالی جناب شاملو رو خیلی دوست دارم ..

درود مهربانوی ادیب چه حکایت آشنایی

سلام دوستان عزیزم من یکسری اطلاعات درمورد سرکارخانم سیمین بهبهانی شاعر گرامی ونویسنده عزیز کشور ما که روحشان شاد باشد جمع آوری کردم انشالله که مورد توجه واقع گردد
سیمین خلیلی معروف به سیمین بـِهْبَهانی (زادهٔ ۲۸ تیر ۱۳۰۶ – درگذشتهٔ ۲۸ مرداد ۱۳۹۳)، معلم، نویسنده، شاعر و غزل‌سرای معاصر ایرانی و از اعضای کانون نویسندگان ایران بود. سیمین بهبهانی در طول زندگی‌اش بیش از ۶۰۰ غزل سرود که در بیست کتاب منتشر شده‌اند.[۶] شعرهای سیمین بهبهانی موضوعاتی همچون عشق به میهن، زمین‌لرزه، انقلاب، جنگ، فقر، تن‌فروشی، آزادی بیان و حقوق برابر برای زنان را در بر می‌گیرند.[۶] او به خاطر سرودن غزل فارسی در وزن‌های بی‌سابقه به «نیمای غزل» معروف است.[۱۱][۱۲] سیمین بهبهانی، دو بار در سال‌های ۱۹۹۹ و ۲۰۰۲، نامزد دریافت جایزه نوبل ادبیات شد و همچنین، چندین جایزه بین‌المللی دریافت کرده‌ است.[۱۳]
نام اصلی
سیمین خلیلی[۱]
زاده
۲۸ تیر ۱۳۰۶
تهران، ایران
درگذشته
۲۸ مرداد ۱۳۹۳ (۸۷ سال)
تهران
آرامگاه
گورستان بهشت زهرا[۲]
آرامگاه شماره ۷۲
لقب
«بانوی غزل»[۳]
«نیمای غزل»[۴]
«شاعر ملی»[۵]
«شیرزن ایران»[۶]
پیشه
نویسنده و شاعر
زمینه کاری
غزل‌سرا
ملیت
ایرانی
در زمان حکومت
پهلوی - جمهوری اسلامی
سال‌های فعالیت
۱۳۱۸ تا ۱۳۹۳
دلیل سرشناسی
شاعر، غزل‌سرا و فعال حقوق بشر و جنبش زنان.
تأثیرپذیرفته از
نیما یوشیج
همسر(ها)
حسن بهبهانی
منوچهر کوشیار
فرزند(ان)
علی[۷]
حسین[۸]
امید (دختر)
پدر و مادر
عباس خلیلی
فخرعظمی ارغون
جوایز
جایزه انجمن بین‌المللی قلم مجارستان[۹]
جایزه سیمون دو بووار برای آزادی زنان[۲]
جایزه یک عمر فعالیت ادبی جایزه شعر خبرنگاران[۱۰]
گفتاورد
دوباره می‌سازمت وطن
اگرچه با خشت جان خویش
سیمین خلیلی معروف به سیمین بهبهانی در ۲۸ تیر ۱۳۰۶ در تهران به دنیا آمده بود. وی فرزند عباس خلیلی[۱۴] (شاعر و نویسنده و مدیر روزنامه اقدام) و فخرعظما ارغون بود. میرزا حسین میرزاخلیل مشهور به میرزا حسین خلیلی تهرانی که از رهبران مشروطه بود، عموی پدر او و پدربزرگ او علامه ملاعلی رازی خلیلی تهرانی است.[۱۵] پدرش عباس خلیلی (۱۲۷۲ نجف - ۱۳۵۰ تهران) به دو زبان فارسی و عربی شعر می‌گفت و حدود ۱۱۰۰ بیت از ابیات شاهنامه فردوسی را به عربی ترجمه کرده بود و در ضمن، رمان‌های متعددی را هم به رشتهٔ تحریر درآورد که همگی به چاپ رسیدند.

مادر او فخرعظما ارغون (۱۲۷۷–۱۳۴۵ ه‍.ش) دختر مرتضی قلی ارغون (مکرم‌السلطان خلعتبری) از بطن قمرخانم عظمت‌السلطنه (فرزند میرزا محمدخان امیرتومان و نبیرهٔ هدایت‌الله خان فومنی) بود. فخر عظمی ارغون فارسی و عربی و فقه و اصول را در مکتبخانه خصوصی خواند و با متون نظم و نثر آشنایی کامل داشت و زبان فرانسوی را نیز زیر نظر یک مربی سوئیسی آموخت. او همچنین از زنان پیشرو و از شاعران موفق زمان خود بود و در جمعیت نسوان وطنخواه عضویت داشت و مدتی هم سردبیر روزنامهٔ آیندهٔ ایران بود. او همچنین عضو کانون بانوان و حزب دموکرات بود و به‌عنوان معلم زبان فرانسه در آموزش و پرورش خدمت می‌کرد. پدر و مادر سیمین که در سال ۱۳۰۳ ازدواج کرده بودند، در سال ۱۳۰۹ از هم جدا شدند و مادرش با عادل خلعتبری (مدیر روزنامهٔ آیندهٔ ایران) ازدواج کرد و صاحب سه فرزند دیگر شد.سیمین بهبهانی در سال ۱۳۲۵ با حسن بهبهانی ازدواج کرد و به نام خانوادگی همسر خود شناخته شد. وی از این ازدواج دو پسر با نام‌های علی و حسین و یک دختر به نام امید دارد. ابوالحسن تهامی‌نژاد دوبلور و صداپیشهٔ ایرانی، داماد اوست.

سیمین بهبهانی در سال ۱۳۴۹ از حسن بهبهانی جدا شد و در همان سال با منوچهر کوشیار، که در دوران دانشجویی با او آشنا شده‌بود، ازدواج کرد. کوشیار تیرماه ۱۳۶۳ در اثر عارضهٔ قلبی درگذشت.او سال‌ها در آموزش و پرورش با سمت دبیری کار کرد. سیمین بهبهانی سی سال (از سال ۱۳۳۰ تا سال ۱۳۶۰) تنها به تدریس اشتغال داشت و شغلی مرتبط با رشتهٔ حقوق را قبول نکرد.

در سال ۱۳۴۲ خورشیدی او از اعضای اصلی انجمن ادبی ایران درآمد و جزو معدود زنان عضو این انجمن قرار گرفت.[۱۶]

در ۱۳۴۸ به عضویت شورای شعر و موسیقی درآمد. سیمین بهبهانی، هوشنگ ابتهاج، نادر نادرپور، یدالله رؤیایی، بیژن جلالی و فریدون مشیری این شورا را اداره می‌کردند. سیمین بهبهانی پیش از انقلاب ۱۳۵۷ مدتی عضو شورای موسیقی رادیو و تلویزیون ملی ایران بود. او برای رادیو ترانه هم شعر می‌سرود. او در سال ۱۳۵۷ عضویت در کانون نویسندگان ایران را پذیرفت.

خوانندگان بسیاری چون محمدرضا شجریان، لیلا فروهر، الهه،فرامرز اصلانی، اکبر گلپایگانی، داریوش، ایرج، عارف، سپیده، کورس سرهنگ‌زاده، رامش، عهدیه، سیما بینا، پوران، دلکش، مرضیه و… سروده‌های وی را خوانده‌اند.

در ۱۳۷۸ سازمان جهانی حقوق بشر در برلین مدال کارل فون اوسی یتسکی را به سیمین بهبهانی اهدا کرد. در همین سال سازمان دیده‌بان حقوق بشر نیز جایزه لیلیان هیلمن / داشیل هامت را به وی اعطا کرد. در سال ۱۳۸۶ نخستین دورهٔ جایزهٔ بیتا برگزار و جایزه به سیمین بهبهانی اهدا شد.

در ۷ شهریور ۱۳۹۲ جایزهٔ یانوش پانونیوش (Janus Pannonius) از سوی انجمن قلم مجارستان، در شهر پچ کشور مجارستان با حضور سیمین به وی اهدا شد. این جایزه شامل تندیس و پنجاه هزار پوند بود.[۱۷] در این مراسم، فرزانه میلانی مترجم آثار سیمین به زبان انگلیسی نیز حضور یافت.[۱۸]

سیمین شعر معروف «دوباره می‌سازمت وطن» را در سال ۱۳۵۹ سرود. این ترانه توسط داریوش اقبالی خوانندهٔ ایرانی اجرا شد و همچنین شعر امشب اگر یاری کنی با صدای لیلا فروهر در سال ۱۳۹۱ اجرا شد.

باراک اوباما رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا در پیامی تلویزیونی به ایرانیان به مناسبت فرارسیدن نوروز ۱۳۹۰، ترجمه‌ای انگلیسی از غزل دوباره می‌سازمت وطن سیمین بهبهانی را خواند.[۱۹]

قدمعلی سرامی از دوستان سیمین بهبهانی شعر وی را اینگونه توصیف کرده‌است: «سیمین همان‌طور که نتوانست از شعر اجتماعی و غزل یکی را برگزیند و ناگزیر غزل خود را به اجتماع پیوند زد، نتوانست از میان نو و کهن نیز یکی را برگزیند؛ بنابراین کوشید تا این دو را نیز در هم بیامیزد و این آمیزش در غزل‌های او با ظرافت صورت گرفته‌است، منتهی در غزل‌های این دو مجموعهٔ پسین، سیمین قالب را از قدما وام گرفت و محتوا و اندیشه‌ها و مضامین را از روزگار خویش. او به‌جای این‌که قالب این خشت را در آتش بیفکند و خشت نو از قالب دیگر بزند، قالب کهنه را نگه داشت؛ اما خشت نو زد، به همین دلیل غزل‌های او به غزل‌های شاعران نوپردازی همچون نادر نادرپور، فریدون توللی و سایه نزدیک‌تر است تا به غزل‌های کهنه‌سرایان این سال و زمانه.»[۲۰]سیمین بهبهانی در سال ۱۳۶۷ و در بحبوحهٔ اعدام دسته‌جمعی زندانیان عقیدتی سیاسی ایران در تابستان ۱۳۶۷ شعری را با عنوان "ای مادران" سرود.

سیمین بهبهانی در تجمع اعتراضی جنبش زنان ایران در پارک دانشجو مورد حملهٔ مأموران نیروی انتظامی قرار گرفت. وی از مأموری که او را مورد ضرب و شتم قرار داده بود، به قوه قضائیه شکایت کرد اما در نهایت به گفتهٔ نسرین ستوده، وکیل سیمین بهبهانی «پرونده بسته شد».[۲۱]

«نه مرده‌ای، نه می‌میری
همیشه زنده می‌مانی، حیات جاودان داری
ندای خلق ایرانی.»
سیمین بهبهانی در وصف ندا آقاسلطان.[۲۲][۲۳]

سیمین بهبهانی در تاریخ ۱۰ شهریور ۱۳۸۷، در اعتراض به «لایحه حمایت از خانواده» به‌همراه جمعی از فعالان حقوق زنان در مجلس شورای اسلامی حضور یافت و خطاب به نماینده‌ای گفت: «آقا جان من به شما رأی ندادم، چون اصلاً مجلس شما را قبول ندارم، اما آمده‌ام این‌جا به شما بگویم که به مردمی که به‌تان رأی داده‌اند، خیانت نکنید و اجازه ندهید مجلس لایحه‌ای را تصویب کند که به ضد زنان ایران است».[۲۴][۲۵]

بهبهانی، در روز ۱۷ اسفند ۱۳۸۸، هنگامی که قرار بود برای انجام معالجات پزشکی و سخنرانی در روز جهانی زنان به پاریس برود، با ممانعت مأموران امنیتی روبرو شد. مأموران با توقیف گذرنامه‌اش در فرودگاه، به او اعلام کردند که «ممنوع‌الخروج است».[۲۶][۲۷] مترجم انگلیسی بهبهانی، فرزانه میلانی، از بازداشت و بازجویی چند ساعته از او در سن ۸۲سالگی و در حالی‌که تقریباً نابینا شده بود، ابراز شگفتی کرد.[۲۸]

سیمین بهبهانی تا هنگام مرگ، ریاست افتخاری هیئت امنای کتابخانه صدیقه دولت‌آبادی را بر عهده داشت.[۲۹]سیمین بهبهانی که به‌علت بیماری قلبی ریوی در بیمارستان پارس تهران بستری بود، از ۱۵ مرداد در کما به سر می‌برد و سرانجام ساعت یک بامداد روز سه‌شنبه، ۲۸ مرداد ۱۳۹۳ خورشیدی، در سن ۸۷ سالگی درگذشت.[۳۰][۳۱] پیکر او با حضور مردم و ادیبان و هنرمندان از مقابل تالار وحدت تشییع شد و در بهشت زهرا در مقبرهٔ خانوادگی و کنار پدرش به خاک سپرده شد.صبح جمعه ۳۱ مرداد ۱۳۹۳ در مراسم تشییع و خاک‌سپاری سیمین بهبهانی جمعیت بزرگی از دوستداران و طرفدارانش به تالار وحدت آمده بودند. در این مراسم شخصیت‌های شناخته‌شده‌ای همچون محمود دولت‌آبادی، جواد مجابی، محمدرضا شجریان، شهرام ناظری، همایون شجریان، صدیق تعریف، ابوالحسن تهامی‌نژاد (دوبلور و داماد سیمین بهبهانی) و علی بهبهانی پشت تریبون رفتند و دربارهٔ او سخنانی گفتند. شهرام ناظری غزل «دوباره می‌سازمت وطن» و همایون شجریان غزل «رفت آن سوار کولی» سیمین بهبهانی را به آواز خواندند. در این مراسم حاضران بارها سرودهای «مرغ سحر» و «مرا ببوس» را با هم خواندند و در برخی مواقع با صدای دست، شعار «سیمین بهبهانی در دل ما می‌مانی» و «سیمین بهبهانی هویت ایرانی» را سر دادند.[۳۳] پیکر سیمین بهبهانی سرانجام در آرامگاه شمارهٔ ۷۲ بهشت زهرا (آرامگاه خاندان پدرش) به خاک سپرده شد.

به ادعای داماد بهبهانی، او در وصیت خود گفته بود مرا یا در امامزاده طاهر کنار شوهر و نوه‌ام یا در آرامگاه خانوادگی کنار گور پدرم در بهشت زهرا به خاک بسپارید و فرزندانش گزینهٔ دوم را انتخاب کردند.[۳۴]

اما بنا بر ادعای فریبرز رئیس‌دانا پس از مرگ سیمین بهبهانی در بامداد روز سه‌شنبه، فرزندان او برای انجام وصیت‌اش که دفن‌شدن در کنار همسر و نوه‌اش در گورستان امامزاده طاهر بود تلاش فراوان کردند. اما اجازهٔ دفن سیمین بهبهانی در این مکان که برخی اعضای کانون نویسندگان ایران همچون محمد مختاری و احمد شاملو نیز در آن آرمیده بودند، توسط شهرداری کرج و دولت داده نشد.[۳۵][۳۶] تلاش‌ها برای اجرای وصیت سیمین بهبهانی باعث شد تا پیکر او سه روز در بیمارستان بماند و روز جمعه ۳۱ مرداد ۱۳۹۳ از مقابل تالار وحدت تشییع و در بهشت زهرای تهران دفن شود در حالی که پسر او قبلاً به خبرگزاری‌ها گفته بود سیمین بهبهانی از مقابل در خانه‌اش تشییع خواهد شد.[۳۷][۳۸]

با یادداشتی که فریبرز رئیس‌دانا با ادعای انعکاس نظر کانون نویسندگان ایران در صفحهٔ فیس‌بوک خود منتشر کرد، اعضای کانون، مراسم تشییع سیمین بهبهانی را تحریم کردند.[۳۹] خبر تشییع پیکر سیمین بهبهانی از تالار وحدت باعث شد که تعدادی از شاعران سرشناس عضو کانون نویسندگان همچون سید علی صالحی و محمدعلی سپانلو در مراسم تشییع و خاکسپاری شرکت نکنند. رئیس‌دانا در جایی از نوشتهٔ خود مدعی شده بود: «سخنرانان در مراسم تشییع سیمین بهبهانی تعیین شده‌اند و از کانون نویسندگان، کسی اجازهٔ سخنرانی در این مراسم را ندارد.» او همچنین افزوده بود: «من و تقریباً همهٔ دوستان کانون به انتخاب خودشان با تو از همین‌جا بدرود می‌گوییم و به احترام نام بلندت که خاتون غزل آزادی و از سرداران کانون نویسندگان ایران بودی در مراسم فردا و هیچ‌یک از مراسم تحمیلی ریاکارانه از این دست شرکت نخواهیم کرد.».[۳۹]

رئیس‌دانا در مصاحبهٔ بعدی خود گفت که «در این مورد، نظر شخصی خود را گفته و نمایندهٔ نظر کانون نبوده‌است». او افزود که «می‌دانم که تصمیم نهایی در این مورد با خانوادهٔ محترم ایشان است اما قرار محل تشییع و تدفین، بدون مشورت با اعضای کانون گذاشته شده و آگهی گردیده‌است
شعرهای سیمین بهبهانی

دوباره می‌سازمت وطن
ویرایش
دوباره می‌سازمت، وطن! اگرچه با خشت جان خویش
ستون به سقف تو می‌زنم اگرچه با استخوان خویش
دوباره می‌بویم از تو گل به میل نسل جوان تو
دوباره می‌شویم از تو خون به سیل اشک روان خویش
دوباره یک روزِ روشنا سیاهی از خانه می‌رود
به شعر خود رنگ می‌زنم زِ آبی یِ آسمان خویش
اگرچه صدساله مرده‌ام به گور خود خواهم ایستاد
که بردَرَم قلب اهرمن زِ نعرهٔ آن چنان خویش
کسی که «عظم رمیم» را دوباره انشا کند به لطف
چو کوه، می بخشدم شکوه به عرصهٔ امتحان خویش
اگرچه پیرم، ولی هنوز مجال تعلیم اگر بُوَد
جوانی آغاز می‌کنم کنار نوباوگان خویش
حدیث «حُبُّ الوَطَن» ز شوق بدان روِش ساز می‌کنم
که جان شود هر کلام دل چو برگشایم دهان خویش
هنوز در سینه آتشی به جاست کز تاب شعله اش
گمان ندارم به کاهشی زِ گرمی یِ دودمان خویش
دوباره می‌بخشی ام توان اگر چه شعرم به خون نشست
دوباره می سازمت به جان اگر چه بیش از توان خویش
این شعر از مشهورترین غزل‌های سیمین بهبهانی است. بهبهانی این شعر را اسفند سال ۱۳۶۰ سرود و به بانوی قصهٔ فارسی، سیمین دانشور پیشکش کرد. این غزل در دفتر «دشت ارژن» سیمین بهبهانی به چاپ رسیده‌است. در سال ۱۳۸۲ داریوش اقبالی ابیاتی از این شعر را به آواز خواند که اثری بسیار موفق شد.
یک متر هفتاد صدم
یک متر هفتاد صَدُم افراشت قامت سخنم یک متر و هفتاد صدم از شعر این خانه منم
یک متر و هفتاد صدم پاکیزگی ساده دلی جان دل‌آرای غزل جسم شکیبایی زنم
زشت است اگر سیرت من خود را در آن می‌نگری هیها که سنگم نزنی آینه ام می‌شکنم
از جای برخیزم اگر پر سایه ام بیدبنم بر خاک بشینم اگر فرش ظریفم چمنم
یک مغز و صد بیم عصص فکر است در چارقدم یک قلب و صد شور هوس شعر است در پیرهنم
بر ریشه ام تیشه مزن! حیف است افتادن من در خشکساران شما سَروم، بلوطم، چمنم
ای جملگی دشمن من! جز حق چه گفتم به سخن؟ پاداش دشنام شما آهی به نفرین نزنم
انگار من زادمتان کژتاب بدخوی و رمان دست از شما گر بکشم مهر از شما برنکنم
انگار من زادمتان ماری که نیشم بزند من جز مدارا چه کنم با پاره جان تنم
هفتاد سال این گُل جا ماندم که از کف نرود یک متر هفتاد صدم :گورم به خاک وطنم
هرگز نخواب کوروش

دارا جهان ندارد سارا زبان ندارد

بابا ستاره ای در هفت آسمان ندارد

کارون زچشمه خشکید البرز لب فروبست

حتی دل دماوند آتشفشان ندارد

دیو سیاه دربند آسان رهیدو بگریخت

رستم دراین هیاهو گرز گران ندارد

روز وداع خورشید زاینده رود خشکید

زیرا دل سپاهان نقش جهان ندارد

برنام پارس دریا نامی دگر نهادند

گویی که آرش ما تیرو کمان ندارد

دریای مازنی ها برکام دیگران شد

نادر زخاک برخیز میهن جوان ندارد

دارا کجای کاری دزدان سرزمینت

بربیستون نویسند دارا جهان ندارد

آئیم به دادخواهی فریادمان بلنداست

اما چه سود اینجا نوشیروان ندارد

سرخ و سپید وسبز است این بیرق کیانی

اما صدآه و افسوس شیر ژیان ندارد

کو آن حکیم توسی شهنامه ای سراید

شاید که شاعر ما دیگر بیان ندارد

هرگز نخواب کوروش ای مهر آریایی

بی نام تو وطن نیز نام و نشان ندارد [
کتاب شناسي
سه‌تار شکسته (۱۳۳۰/۱۹۵۱)
جای پا (۱۳۳۵/۱۹۵۴)
چلچراغ (۱۳۳۶/۱۹۵۵)
مرمر (۱۳۴۱/۱۹۶۱)
رستاخیز (۱۳۵۲/۱۹۷۱)
خطی ز سرعت و از آتش (۱۳۶۰/۱۹۸۰)
دشت ارژن (۱۳۶۲/۱۹۸۳)
گزینه اشعار (۱۳۶۷)
دربارهٔ هنر و ادبیات (۱۳۶۸)
آن مرد، مرد همراهم (۱۳۶۹)
کاغذین‌جامه (۱۳۷۱/۱۹۹۲)
کولی و نامه و عشق (۱۳۷۳)
عاشق‌تر از همیشه بخوان (۱۳۷۳)
شاعران امروز فرانسه (۱۳۷۳) ترجمه فارسی از اثر پیر دوبوادفر
با قلب خود چه خریدم؟ (۱۳۷۵/۱۹۹۶)
یک دریچه آزادی (۱۳۷۴/۱۹۹۵)
مجموعه اشعار (۲۰۰۳)
یکی مثلاً این که (۲۰۰۵)
با مادرم هم‌راه ـ زندگی‌نامه خود نوشت[۴۲] (۱۳۹۰)
شعر زمان ما (۱۳۹۱)
مجموعه اشعار سیمین بهبهانی (۱۳۹۱)
پرده پنهان ـ آشکار (مجموعه ترانه) (۱۳۹۶) انتشارات نگاه
جوايز ها
۱۹۹۸ - جایزهٔ «هلمن-همت گرانت» دیده‌بان حقوق بشر
۱۹۹۹ - «مدال کارل فون اوسیتسکی»
۲۰۰۶ - جایزهٔ آزادی بیان اتحادیهٔ نویسندگان نروژ
۲۰۰۹ - شاعر برندهٔ جایزهٔ mtvU[۴۳]
۲۰۱۳ - «جایزهٔ شعر یانوس پانونیوس» از انجمن قلم مجارستان

مزین شد این صفحه به نام تابناک سیمین
🌹🍃☘️💖☘️🍃🌹

درودبرشما استاد بانو گرامی وگرانقدر سرکارخانم سمیعی بزرگوار انجام وظیفه بود بنده کاری نکردم 💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟

سلام سرکار خانم سمیعی
درود بر شما
غمگین ترین مجنون این شهرم
وقتی حقیقت روی دستم جان سپرد و
تنها سکوت از شهر بارید
موفق باشید

درودتان بانو سمیعی ارجمند ادیب بزرگوار🌹

روح بانو بهبهانی شاد و از شما بابت ارتیکل زیبایتان سپاسمندم🌹🌲🌳🌳🍂🍂💐💐🌸☘️☘️✍️⭐⭐☄️☄️☄️☄️

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮

بی نهایت سپاسگزارم 🙏💎🌹🌸🍃☘️
جناب کاظمی نیک ادیب گرانقدر 🌞
از همراهی ارزشمندتان
،☘️💎🙏🌹🌸
نویسا مانید وسبز وسرفراز و شادمان
🍀🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🍀