پست های وبلاگ

باورش سخت بود . سیلی محکمی بر صورتم نواختم تا اگر این نیز یک رویاست ، تنهایم بگذارد اما ، خواب نبود . واقعیت داشت . سنگینی حضورش کاملا حس می شد .
- حامی ؟ کی بود ؟ چکار داشت ؟
این را مادر می پرسید که متوجه حضورم درون خانه شده بود
+ یکی از دوستام بود مادر
کمدها را برای یافتن لباسی مناسب زیر و رو کردم . پیراهن یاسی و شلوار کتان سورمه ای بهترین گزینه بود . می دانستم عاشق این دو رنگ است مخصوصا اگر ترکیب آن را در تن پوشی بر تنم ببیند .
+ من دارم میرم بیرون زود بر میگردم
- به سلامتی . چه عجب تو پات ُ از در ِ این خونه می خوای بذاری بیرون . خیر باشه ؟  در ضمن نون یادت نره . امشب آشپز این خونه تویی
+ چشم مادر نگران نباش بوسیدمش و از خانه خارج شدم .
 بیرون در ایستاده بود . نگاهم به رخسار ماه گونه اش افتاد . متوجه حضورم شد
+ من حاضرم . بریم
لبخندی سرد تحویل چشمانم داد . انگار منتظر ِ شنیدن جمله ی زیباتری بود.
تا آن پارک راه زیادی نبود . نمی دانم قابل تصور هست یا نه تمام لحظه هایی که مدتها در انتظارشان سوخته و دم بر نیاورده بودم .
قدم به قدم ، دوشادوش هم در کوچه ای بن بست . عطر حضورش همه ی کوچه را در بر گرفته بود . آهسته گام بر می داشت . با طمانینه . با وقار اما ، صدای قدم هایش خسته بود .
می ترسیدم لب از لب وا کنم حرفی در جواب بگوید همه ی جان مرا بسوزاند . می ترسیدم واژه ها را به یاری بطلبم رویم را زمین بیاندازند و جوابم کنند . ترجیح دادم حال که او لب هایش را بسته من هم دلم را نگاه دارم تا زمان خودش دق الباب کند .
- رسیدیم . هرجا راحتی بگو همونجا بشینیم
+ برام فرقی نمیکنه . هرجا شما راحت تری و چه دروغ بزرگی . دلم می خواست جای همیشگی را نشانش دهم بگویم آنجا تا بداند همه ی لحظه های نبودنش را زیر آن بید مجنون به انتظار نشسته ام.
- اون گوشه چطوره ؟ زیر اون درخت کاج
+ خوبه . کسی هم نیست . راحت تر میشه حرف زد
زهی خیال باطل . کدام راحتی ؟ هرچه در دل داشتم تا به وقت دیدار برایش بازگو کنم از خاطرم رفته بودند . زبان در دهان نمی چرخید همچو چشمان که توان ِ رویارویی دوباره را نداشتند .
سکوت کردم تا بتوانم  اولین واژه از لبان زیبایش را به تماشا بنشینم .



این داستان ادامه دارد