ما ستم را ز چرخ برداریم

فـکر  ایـنم   که   لشکری   سازم
خود     سـپاهی    براه    انـدازم
بگذارم   به    هر   قدم    سـرباز
همه   جا   بالگرد  ها      پـرواز
پر کنم  از گلوله  توپ  و تفـنگ
بزنم   طبل   شاعرانه ی  جـنگ
فکر اینم  چه جنگ  دشواریسـت
جنگ  با   دشمن   ستمکاریسـت
همه جا  را  گرفته  مدت  هاسـت
لشکرش صف کشیده درهرجاست
شهر  ویرانه ی  من اشغال  است
ساکنی  هر که  دیده ام  لال است
درب ها    خـانه  خـانه  می کوبم
پی ِ    سـالارِ    خـوب ِ  محبـوبم
جـنگ  را  مـا  برنـده  ایـم    اگر
رخ    نمـایـان  نمـایـد  آن   دلـبـر
فکـر  آنـم  کـه  یار جـمـع   کـنــم
خویـش  پروانه  گـرد شمع   کـنم