نغمهٔ غم

درود بر شما و ممنون بابت نظر عالی شما. راستش درباره وزن مصراعی که آوردید مشکلش را نفهمیدیم (رن گُ وا رنگ بِ گر دی دِه چُ اَف تاب پَ رست) که با دانستن اینکه (رست) در آخر مصراع است معادل بلند قلمداد می‌شود، وزن (فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن) است که رکن اول فعلاتن به فاعلاتن تبدیل شده که شاید پرکاربرد ترین اختیار شاعری در این وزن باشد (که حتی گاهی در اکثر ابیات غالب است). اما دربارهٔ دوبار آمدن (که) حرف شما کاملا صحیح است و موجب ثقل خوانش می‌شود و هر چند هنجارگریز است و من احتمال میدهم به دلیل تنافر «ف» و «ک» باشد. برای مثال حافظ در غزلی مشهور می‌گوید «تو پسِ پرده چه دانی که که خوب است و که زشت» که در اینجا حافظ می‌توانست به جای «که» دوم و سوم از «چه» استفاده کند اما جدای از تاکیدش روی اشخاص، واجگاه «ک» در دهان به «خ» نزدیک است پس «...که که خوب» احتمالا بهتر از «که که فاسق» و امثاله در دهان می‌نشیند. این نکتهٔ خوب شما را در نظر خواهم داشت و اگر بتوانم بهبود می‌بخشم🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏

درود بر شما🙏🙏🙏🙏 راستش من هر روز دارم بیشتر یاد میگیرم که جوشش های شاعرانه را چطور مدیریت کنم و در محضر آثار شاعران بزرگ گذشته و معاصر و بررسی انتقادی آن‌ها توسط بزرگان هستم. من درس‌های زیادی از موسیقی صوتی و معنایی از حافظ گرفته‌ام و هر بار که با او انس می‌گیرم دریچه‌های بیشتری به رویم باز می‌شود. و البته دیگر شاعران کهنه و نو نیز