چهارشنبه ۹ خرداد
شعر شعر و شاعری
|
|
من شاخهٔ خشکیدهٔ افتاده ام آری
|
|
|
|
|
خسته ام از این همه فریب ، سوالِ تکراری
|
|
|
|
|
کنارت تا همیشه حال و بال بهتری دارم
|
|
|
|
|
خوش به حالِ بالشی که زیر سر داری گلم
|
|
|
|
|
تا نگاهت از کنارِ چشم من رد می شود
|
|
|
|
|
باز افتاده به دامانم عذابی دیگر
|
|
|
|
|
می روم آب کنم کوهِ غم و فاصله را
|
|
|
|
|
این همه درد کشیدم ، که بمانی نروی
|
|
|
|
|
هر روزو شب به حالِ دلم گریه می کنم
|
|
|
|
|
اشتباه نکن
نه تو فقیری
نه من حاتم طائی
نادان خوبی نمی فهمد
نه به کوهی
نه به کاهی
|
|
|
|
|
تار مویی ز سرت کم بشود می میرم
|
|
|
|
|
یکی شعرم...
بر این نوزاد انسان نام یک دایه ...
بر این آب و گل آدم یکی مایه...
یکی بر سینه آرایه
|
|
|
|
|
روباه نقش خودرا باخت به ما
|
|
|
|
|
در مسیر زندگی صدها خطا دارد دلم
|
|
|
|
|
بی شک بر این بنیان ادب را تا ثریا برد
فردوسی دل زنده در آن عصر بی سامان
|
|
|
|
|
بی تو این دل می شود پژمرده و زار و نزار
|
|
|
|
|
نشان از خدای جهان است پدر
|
|
|
|
|
ببخش ای عشق اگر دیگر به روی تو نمی خندم
|
|
|
|
|
شام تاریک مرا شمع شبستان شده ای
|
|
|
|
|
شاخهٔ نیلوفریِ باغ خانه دختر است
|
|
|
|
|
تا ز تو یاد می کنم، می روم از یادِ خودم
محو سکوت می شوم، در لبِ بیداد خودم
گاه که دردِ دوری ات، می
|
|
|
|
|
تو ای نامت نُت زیبای لبها ، مرد میدانم
|
|
|
|
|
شیخ گفتا کردهاند این شایعات
|
|
|
|
|
امشب برای رفتنت تبدار و مُضطر است
|
|
|
|
|
وادیِ عشق تو را بی باده پیمودم چه سود!
|
|
|
|
|
باور نکنم دیگر باغم که ثمر دارم
|
|
|
|
|
امشب فضای سینه ام بدجور نم دارد
|
|
|
|
|
بیراهه ی گم گشته ام را...
|
|
|
|
|
تلنبار است در دل های ما ، غم های بسیاری
|
|
|
|
|
مرغان آبی
به آب که می رسند
چنان غرقِ خواب می شوند
که شاید
|
|
|
|
|
از لحظهٔ امضای حکم تو به نادیدن
|
|
|
|
|
هر شبم چهرهٔ زیبای تو دیدن دارد
|
|
|
|
|
نسلها قربانی اند و اصل ها زاری شده
وعده ها دیگر سراسر پوچ و تکراری شده
دردها درمان ندارد بانیان وی
|
|
|
|
|
دوست دارم زندگی را با تو و عطر بهاری
|
|
|
|
|
یوسف شدی تا پس زنم شاه و زلیخایت شوم
|
|
|
|
|
برو ای خندهٔ مستانهٔ او سر به سرِ من نگُذار
|
|
|
|
|
روی ریلِ زندگی لَنگِ قطارِ بعدی ام
|
|
|
|
|
گر نالۀ بی کسان شنیدی مردی
زنجیرِ هوس اگر دریدی مردی
بی منّت اگر به دادِ مرغی ناکام
در سیطرۀ قفس،
|
|
|
|
|
گویند که شیراز تمنای بهار است
|
|
|
|
|
ما از تبار حس و هنر شعر و شبنمیم
|
|
|
|
|
قصد دل کندن ندارم از تو امّا بی وفا
|
|
|
|
|
و خدا شد به خلق دست به کار
ناگهان از زمان آینده
نامه ای از زمین رسید به او
شاعری با زبان آینده:
|
|
|
|
|
هنگامهٔ رفتن شد او قصدِ پریدن داشت
|
|
|
|
|
باران که می بارد به سمت در شتابان می شوم
|
|
|
|
|
آمدم قدری بگیرم از دلم غمها و درد
|
|
|
|
|
بند دل را چشم زیبایت به منزل می کشد
|
|
|
|
|
ای قوم فرو خفته، به دامان تقلب
ای رشد و نما یافته با خوان تقلب
یک عمر شنیدیم شما
|
|
|
|
|
با ائتلاف دغدغه هایم تمام شب
|
|
|
|
|
از نطفه ی سگ وام میگیرم
از زخم ِ خود سر سام میگیرم
آه چپق را کام میگیرم
بر دار ِ شک آرام می
|
|
|
|
|
راه گم کرده و در وقت پگاه آمده ای !
|
|
|
|
|
شیخچپاول نمود گندهترین مال را
|
|
|
|
|
شب تمام است و دل پیر فلک برنا شد
|
|
|
|
|
من صیدم و دام و دانه هایش با تو
|
|
|
|
|
من هم بلد بودم بگویم جان دل امّا
|
|
|
|
|
الستی عهد و پیمان از پدر بود
|
|
|
|
|
🍁صبح تاریکی چو از مغرب دمید🍁
🍁روشنی از ترس بر پشتی خزید🍁
|
|
|
|
|
من گم شده ام در خودم از من اثری نیست
|
|
|
|
|
بر عشق کسی یک نگهِ هیز نکردیم
|
|
|
|
|
بوستانی، نامراد از تابشم
بوته ای، در انتظارِ بارشم
مثلِ قلبی، بی پناه و مبتلا
|
|
|
|
|
شب تا به سحر به یاد تو بیدارم
|
|
|
|
|
یک روز رو به قلبم گفتم چه بی خیالی!
|
|
|
|
|
کفایت کان دُر نابم پدر بود
|
|
|
|
|
عهد کردم نکنم شکوهٔ این جانی را
|
|
|
|
|
من هنوزم با تو باران را نرقصیدم کجا رفتی
|
|
|
|
|
حالم اصلا خوب نیست افتاده ام از های و هو
|
|
|
|
|
ساده طی شد عمرمان در وادیِ بیهودگی
|
|
|
|
|
من اینجا مانده ام در انتظارت روی برگردان
|
|
|
|
|
روحم مثال کاغذِ باطل مچاله شد
سهم من از پیالۀ هستی، تفاله شد
شهدِ به بار آمده، از اش
|
|
|
|
|
با تمامِ بی گناهی ، مرگ میخواهد دلم
|
|
|
|
|
به معراج رفته با ماتم پدر بود
|
|
|
|
|
اینکه دلتنگِ تو و رویت شوم نرمال نیست ؟
|
|
|
مجموع ۲۳۰۳ پست فعال در ۲۹ صفحه |