باز هم غم

بازهم غم امدو سر بر من دیوانه زد
 باز هم اتش به بستان دل ویرانه زد
بازهم غم امد و ابیات شعرم را ربود 
شمع انجم شعله ای برخرمن پروانه زد
باز هم غم امد و دیوان حافظ را گشود
جام می را سرکشید ویک ورق مستانه زد
حافظ از شوق شراب ناز غم بیدارگشت
یک غزل فالی به جای طره ی دردانه زد
ازتمام بیت بیتش خون دل جاری نمود
در دلش فریاد نام شاعری فرزانه زد
از قضا دست قضا باحضرت حافظ نبود
غم قلم برنامه ی ان حافظ فتانه زد
آن سبو کان حافظ دردیکش میخانه داشت
دست رد برسینه ی شیخ غم میخانه زد
حافظ ازغم برحذر گشت ودلش را زنده کرد
اوهم از پس دست رد برسینه غمخانه زد
غم بنالید ومن و حافظ به خوشحالی رحیل
غم به میخانه بشد لب بر لب پیمانه زد