دیار قلبمو ، طاعون گرفته ...

 تــــرانه

برو ، این فاصله تاب از کفم برد

بذار دنیا بتازه  بر غرورم

بذار نامردمی ها ی  زمونه

بگیره شوکت وعشق و سرورم

برو ، طاقت  نمونده توی این شهر

دیار قلبمو ؛  طاعون گرفته

تموم  خاطرات دل  رو حتی ،

فلک از دست من ، آسون گرفته

ببین ! نعش غرورم  روی دستام

شده بدبو ، همه دور میشن از من

باید  رختای  مشکیمو   بپوشم

آخه کوچیده  دل از شهر این  تن

دیگه رنگی تو تار و پود من نیست

شدم  پا  خورده فرشی  کهنه  پاره

دعا  کن  این  چشای  مِه  گرفته  ،

برای  شُستنش  تا   شب  بباره