سپید 1

بی خبر آمد و از خود کرد
این دل خسته و بی کس را
ماند در کلبه ی قلبم تـا
خون بیفشاند در رگ ها

خام بودم من ندانستم همی
آدمی را با فرشته ها چکار؟!
در میان این همه نا باوری
صحبت از عشق و جنون با او چکار؟!

آه سردی از درونم برخاست
آه کشت این آتشین اجساس را
از دلم خون می چکد وای از دلم
من کجا گم کردم آن معشوقه را؟

او که با من بود همچون سایه ای
دم به دم در هــر قدم
سهم من چیست حال از بودنش
جز خیال گاه گاهی در سرم

یاد او چون موریانه هر زمان
می خورد این جسم و روح خسته را
از دلم خون می چکد وای از دلم
من کجا گم کردم آن معشوقه را؟