کولاک

برف می بارد
آسمان هست بی تاب
کولاک
از پشت پنجره ی بهمن ماه...
دیوارها بلند و برافراشته.
شنیده ام
همه ی ما را گناه کار کرده ای
دیده ام
دیدارهای مان را بسیار کوتاه کرده ای
بر قامت پوشیده از برف بهمن رحم نکن
هیچ وقت فکر نکن پشت پنجره چه خواهد گذشت
بعد از مرگ هم زندگی خواهم کرد
داری از داد و فریاد بر پا کن
سرخیِ ردّ طناب را به نزدیکیِ رگ گردن
لمس خواهم کرد
مرا به حادثه ی پی در پیِ سحرِ خود تکرار کن
من از تکرار و از لرزش لبریزم
مرا در خودم هزاران بار دیگر تکرار کن
من انتخاب خود را کرده ام
در انتخاب تو هیچ نقشی نخواهم داشت
پیراهن من از نقش آبان خونین است
تو می خواهی نقش خیابان بر پیراهن من در دی ماه از دود و آتش لبریز باشد
خود را ستایش کن
پلیدی نقشی ست، هم اندازه ی پیراهن من نخواهد شد
من انتقامم را از تو وقتی می گیرم که خونم را کامل ریخته باشی
حکم کن
عزیزتر از فتوای تو برای من هیچ فالی نبوده
و نخواهد بود
و صد البته، تازه تر و شکوفاتر!
مواظب باش کهنگیِ من، تازگی فهم تو را خفه نکند
«من» بوی کهنگی اگر بگیرد نگاهم هرگز
هر روز از خاکم جوانه خواهد زد
نگاهم گریبان تو را خواهد گرفت
گریبان گیر نگاه من نشو
نخواه پیراهنِ خونِ من، بر تنِ تیر تو
از صدای بی واهمه و بلند لرزان باشد
شقاوت هم اندازه ای دارد
اما تو بی حد شقاوتت را بر من ثابت کن
بگذار بفهمم چه اندازه در این مسیر صبور خواهم بود
ردّ پایم را خیابان ها داد خواهند زد،
کوچه ها فریاد
دیوارها
همان دیوارهای بلند
پیراهن آغشته به خون مرا نقاشی خواهند کرد
من هیچگاه التماس شب را نخواهم کرد
من هیچگاه آتش شب را با هیزم های نازکِ التماس، خاموش نخواهم کرد
می خواهم گداخته تر بسوزی ای شب
سودای من رسوایی هر چه بیشتر تو ست
اینگونه تجارت خون و آتش پر سود خواهد بود
اشک های مادرم وقتی تو را شعله ورتر کرد
معنای رسوایی را امیدوارم هیچگاه نفهمی
تابوت مرا وقتی دستور می دهی شبانه بی تشییع در شب، ساکت و آرام دفن کنند
بیشتر یاد پیشوای خود خواهم بود
آزادی وقتی از پشت پنجره ی سیاه شهریور به انقلاب نگاه کند
خانواده ام دلسوزتر فریاد خواهند کشید
آسوده تر بخواب ای شب
آسودگی درد بی درمان تو خواهد بود
مادرم تو اما با درد پا بی خواب خواهی بود
لمس قدم های سوخته ی من تو را زیباتر خواهد کرد
هیچگاه مرا بی شیون رها نکن
سودای شب این است،
سحر تکرار شیون تو باشد
گیسوی سفید تو سوگند سپیده ی سحر است
گیسوی سیاه تو انقلاب دیگر است
غصه ی خون مرا نخور
وقتی دود و آتش مقابل نگاه تو ایستاده باشد
خون من شمشیر برنده ای ست برای دریدن پرده ی بی حیای شب
کفن پوش من باش در ورامین
تاریخ تکرار حقیقت تو باشد
بهمن که نشسته باشد بر برج
من از اقبال و ادبار ساعت ها و ثانیه ها می هراسم
طرح گلریزان اگر باشد
رز سفید بوی کفن و دفن می دهد...

دیوارها بسیار بلند است برج ها اما بلندتر
تیک تاک
کولاک است.

مادر
نگذار قامت دیدارمان را
ترور کنند.