بوی گل گندم

درود و سپاس
به گفته آرتور رمبو شعر بر من سروده می شود
من خود-هیچ-نیستم
باران نگاه گرم تان مرا رویاند

سلام بر بانوی ماهتاب و دریاچه
بانو جان !
در باورم نمی گنجد که این کِهتر را شایسته ی نازش و نواخت خود دانسته اید و به هزار گونه مرا آماج مهربانی و نگاه خود گردانیده اید
من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم!!!!!
لطف ها می کنی ای خاک درت تاج سرم

درود بزرگوارم
به گفته ی آن پیشگو(نوستراداموس) و نیز شاملو،شاعر،بر "زیج"می نشیند و آبی نهاده و به انتظار فروزه ی اشراق و الهام می نشیند و در انتظار است که شعرها را و واژگان را از دنیایی دیگر بدزدد و به این جهان بیاورد؛از تماس با ارواح و اشباح نادیدنی که به هر روی الهامش می نامتد...........

بابد نخست سوهِش و احساسی عارفانه یا عاشقانه یا اندوهگنانه به شاعر،شبیخون بیاورد،و تا یورش احساس نباشد سرایشی نیز در کار نخواهد بود.

من اینم/و کمتر زینم

خرم تن سعدی که برآمد به زبانت

سپاس

درود و پاس
شاعران،وارث آب و گل و روشنی اند
شما وارثید

درود و سپاس

درود و سپاس

درود گرامی ام
من سال نخست دبیرستان بود که با لورکا آشنا شدم و در راهنمایی بودم که با شاملو ؛ و پیوند بین آن دو را دیدم.
سپس ها با هوشنگ ایرانی آشنا شدم...................

استاد گران سنگ من ! این "بر من سروده" که آن را ستوده اید سروده ای سست و ناچیز است و هیچ گاه شایسته ی"بَرنام"(عنوان)سپید نیست.
من سپید نمی دانم چیست افراغ اندیشه نمی دانم چیست شعر ناب نمی دانم چیست.

"بر من سروده ها" شایستگی نام سپید را ندارد
اما به هر روی دختران زئوس هنر شاعری اندکی به من هبه کردند.

از شاعران جهان و ایران اشعار بسیاری خوانده ام اما هنوز هنر شاعری چندانی ندارم
بیش تر کار باروکیان و سپس سورریالیست ها را دوست داشته ام.

از شاملو و سهراب و فروغ...
اگرچه فروغ،درد ِ خود داشت
شاملو،درد ِ مردم
اما سهراب،درد ِ خدا داشت

و یک نکته ی اندوهگنانه درباره ی مثلا سهراب و فروغ این است که با نزدیکی به واپس ِ زندگی شان،مرگ°آگاهی و به پیشواز مرگ رفتن در آن ها و سروده های شان دیده می شود،به گفتار و عبارت دیگر،اگرچه سروده های شان ساده تر اما پخته تر می شود اما شوربختانه،خبر از مرگ و آگاهی از مرگ قریب الوقوع شان می دهد
ایرانی که می گوید"آن همگام آخرین را انتظار می کشم" و لورگا که می گوید"کفن را چه می چروکاند؟/دروغ است هرچه می گوید"
و سهراب می گوید"صبح خواهد شد/و به این کاسه ی آب/آسمان هجرت خواهد کرد"


کنون "سایه"(ساعت)و شیار،۱ بامداد است و دوست داشتم به مهر شما بنویسم و مهرتان را واگویه کنم.


گرامی ام !
من نه شاعرم نه سراینده
هتا شایسته ی برنام سپید نیستم

اما به "اِشغ"(عشق)شما یاران راستینه،می خوانم و می خوانم هر چند اندک،اما شاید روزی تانستم شعری سپید بسرایم

سپاس گذارم