ثانیه های دیر

 

چقدر بلند سكوت مى كنى
كه من ،
پردهٔ گوش حوصله ام 
پاره مى شود !
كمى غزل برايت مى ريزم
كمى براى خودم
تو مزمزه مى كنى دوباره  
و من زمزمه مى كنم:
تو ، طعم داغِ 
برهنه ترين شب غزلوارى
من ، رقص پاى لبم را 
بر روى گونه هات!...
چقدر دور مى شود از ما
جهان ، كه پشت سر خواب است
و ما ميان نفسهاى تند شرم و تلاقى
_ شبيه ثانيه هاى دير _ بيداريم
و شب ، به اين مى انديشد
كه فردا را
به رونق پنهان ما 
نياورد هرگز....

جلال پراذران
سفیر اهدای عضو