نردبان عشق

لبخند تو بیدار کرد
در من جوانی مرا
نیمِ نگاهت رو نمود
عشق نهانی مرا


آه ای زن،ای بانوی من
آتش زدی بر پیکرم
می خوانی و می رانی ام
باشم؟و یا که بگذرم؟


لب های مست بوسه ات
بر سوی تو می خواندم
اما کمان ابرویت
با معنیِ می راندم


حرف و هجایم لخت شد
از خنده ی لب های تو
خودرا خیالی می برم
بر خلوت شب های تو


من را مگو بیگانه ا ی
ای همدل دیرین، بیا
با نردبان عشق من
از کبر خود پایین بیا.