حسرت دل...

بنام عشق كه اوست

پروانه را شوق عشقش گشت پويا
شمع را در حسرتش گشت جويا
بلبل به هوايش سر به چمنزار نمود
قطره بهر جبروتش جان فدا نمود
غرق عشقش شد ماهي، سر به آسمان ببرد و جان فدا نمود
آتش را گرماي عشقش شرمسار نمود
سر در گريبان فرو برد و جان فدا نمود
دانه شنيد عشقش، ترك خاك نمود و سر به هوايش جوانه اي پويا نمود
هر كه را بود و شنيد عشق او، جان داد، خود را فدا نمود
 

دل را ماند

دل را ماند تنها جايگاه او
در حسرت است دل، كند جانرا فداي او