شعر من روح سرگردان

ناصریا:
دوباره اگر باران این حوالی سر بزند
همه را خیس کند
بشوید گرد و غبار
و ببارد بر خانه ما
پر کند حوض حیاط را از آب
باز عکس تو را خواهند دید
که لبخند می زنی
و شب ما را پر از نور میکنی
تو ای مهتاب!
گر چه حوض ، از آب خالی ست
اما ردپای خیالت
بر پاره پاره های کاشیها جاری ست




#ناصریا


@naseria96

ناصریا:
هر گاه غریبه ای با من از عشق می گوید، از امید می خندد، و شور و شوقی از به هم پیوستن را پیشکش می آورد، حسی در من پدید می آید مثل حس قطره ای که دست در دست قطره ای دیگر، به سوی دریا رهسپار است.
هر گاه غریبه ای از سخن من، شور می‌گیرد ، اشک شوق می ریزد، من در دریای چشم او غرق می شوم، مثل عقابی که غرق آبی آسمان است، یا ماه که در حوض حیاط مان، رقص کنان، غرق می شود.
هر گاه غریبه ای از عشق می‌گوید ، می فهمم که اینجا، غریب غریب هم نیستم.
روزگارت آبی باد دوست خوبم

ناصریا:
سلام میدهم
علیک میگویی
دست میدهی
در آغوش میگیرم اَت
مرا می بوسی
و
من با همان یک بوسه
غرق نور میشوم
من ِ من، باز در تو، محو می‌شود.
بودنی، از ازل، همین بوده
در آمیزش نور و سایه
سایه است که همیشه محو می‌شود.




#ناصریا