ادینه

باز با لبخند خود شوری به دنیا میکنی
قصه های عاشقی هر شب مهیا میکنی

یک نفر اتش گرفت از داغی چشمت ولی
با نگاه سرد خود او را چه حاشا میکنی

نیمع شب از هجر تو نالم به بالین تا سحر
اینچنین اشفته دل ها را تو رسوا میکنی

قافیه،وزن و ردیف و این هجا ها تلخ شد
گو چرا احساس من،هر شب غم افزا میکنی

یک زمان با ما در این دنیا محبت داشتی
این گلستان محبت را تو صحرا میکنی

گفته بودی بوسه ای،شعری،شبی،ادینه ای
قول دادی،پس چرا امروز و فردا میکنی


این همه اشعار ما گویی که
مشق عشق بود
بی مروت عشق را اینگونه معنا میکنی؟

میروم زین پس دگر در غار تنهایی خویش
با خدا باشد حسابت باز بد تا میکنی

#زینب_غفوریان