248 می بالم بر خویش

می بالم

    بر خویش،

                زمین :

که بر تنِ چروکیده ات

                    نه فرشی،

وَ بر سینه ی اطو کشیده ات،

                           نه آسمانی.

و نه پروازی کوچک،

           در  چهار گوشه ی دَوّارَت....

که قفسی بود

      تمامی سهم من،

          از همه ی آغوشِ تو.

........

ای کاش باور می کرد

                             زمین،

خورشید

نهایتِ پرواز است.     اهواز 28 مرداد ماه 1392