تفنگ شکاری

ساعتها می نشینی

فکر می کنی

به درختان باکره ای

که لرزان شده اند از ترس دارکوبهای بی رحم

تسلیم بی تفاوتی آینه ها می شوی

درست جایی ایستاده ای

که عشق ممنوع است

لباس پست مدرن هم بر تن شعرت بپوشانی

کمکی نمی کند

به افکار پوسیده ات

اینجا همه چیز کهنه است

همه چیز،

حتی همین شعر

که بوی گندیدنش

تا بیست خیابان که نه،  

ده خیابان آنطرفتر

مچم را می گیرد

حرف میزند با من

از پوسیدگی اش

که به تار و پود همین کلمات جاری بر دهانم رسیده

وقتی از روی ریل خاطره

قطار تصاویر رد می شود

رفتن ات

ضربه ایست تا به خودم بیایم

و از آخرین ایستگاه

خود را پرت کنم

به کودکی

دلم برای هفت سنگ تنگ می شود

دلم برای تفنگ شکاری پدر

دلم برای تو

خودم

زمستان

قدمهای روی برف خیالت

دلم برای سگ هم تنگ می شود

سگ چشمانت!

این روزها

دلم بدجور سیگار می خواهد

با آنکه ترک ات کرده ام