همچنان خواهم رفت..

در خم و پیچِ رهِ وادیِ تاریک و مهیب

و ملول از ستم و سختیِ راه

گرچه شب بر تنِ بشکسته ی من قامت بست ...

همچنان خواهم رفت ..

به حوالیِ دیارِ ناکجاباد روم

همچو یک برگِ رها در کفِ باد..

. تیکه بر باد زنم..

زیرِ آن سروِ بلند که سهی قامت و سبز و سایه گستر شده است ..

. من دمی بنشینم نقش بر خاک زنم ...

چه فراگیر سکوتی است بلورین و عمیق..

نیست یکدم که هم آغوش شوند پلکهایم

و نسیم جان نوازی با ترنم بی دریغ

مینوازد جان را

و چکاوک ها در آن منظره ی بی مانن

د همچنان میخوانند...

کوله باری از برایِ توشه ره باید بست

هم چنان خواهم رفت...!