راه من...

کاش آن لحظه که فریاد زدم با من باش...

تو مرا می خواندی

      حال اکنون تو برو

            خانه ی اغیار رهت...

منم آن مرغک وحشی که تو آزردی دلش

دگر از بام دلت اوج گرفتم به خدا

                  من دگر اوج گرفتم به رهش

دگر از گفتن این جمله ی خاموش در این کلبه ی تنگ...

خسته و بیزارم...

نه هوس می خواهم ...نه نفس می خواهم...

من در این کنج قفس با همه ی تنهایی ...

شاد_شاد از همه ی غم هایم...

قفس عمر دگر رابطه دارد با من... که بگیرم ره و از خانه دنیا برم...

راه من اینجا نیست...

خسته از زمزمه ی مردم رنگارنگم...

من دگر عشق به پرواز پرستو دارم...

خانه ام اینجا نیست...

زود باید برم ...

راه من راه خداست...

زود باید برم...