شاعر لحظه ها

شاعر لحظه های بارانی ، در پی بادهای پاییز است

شاهد خانه های ویرانی ، آه قلبش ز غصه لبریز است

شرمگین از غروب اندیشه ، سوگوار ِجوانه های امید

ناله هایی که در گلو مانده ، آرزوی اش خیال انگیز است

می کشد دست خویش پای قلم تا بکاود حریم کاغذ را

گرچه این کار در توانش نیست ، حاصل گریه های شب خیز است

باغبان صداقت تاریخ ، سوگ اش از خون لاله ها لبریز

رمزو راز نگفته می داند ، آفرین گوی دست چنگیز است

عابر کوچه های تنهایی ، در شگفت است ازین که گـِل کردیم

آب را خواسته وَ دانسته ، داس آیا همیشه خون ریز است؟

آه سهراب می زند فریاد ، ناله ها یش به زخمه بیداد

که چرا ماه را هراساندیم ؟ حسرتش در مقام نیریز است

از رها گفته های تکراری شرمسار است از آنکه می خوانی

او تمام توکل اش به خدا ، گرچه گاهی کلام او تیز است