ویرانه ی ما

ویرانه ی ما

مانده تا بخت به کاشانه ی ما رو بکند
خنده  بر  آینه ی  خانه ی  ما رو بکند

یک سبد گندم الفت به دلم هست،دریغ
کو کبوتر که به یک دانه ی ما رو بکند

زیر   بار  غم  دنیا  کمری  راست  نشد
چه شود عشق به افسانه ی ما رو بکند

میرود تا به سرا پرده ی خورشید از شوق
کور  سوئی  چو  به  پروانه ی  ما رو بکند

آنکه میداد ره عقل نشان از چپ و راست
هست  مایل  که  به  دیوانه ی ما رو بکند؟

ابر بی عاطفه ، ما خانه بدوشیم و خراب
چه  غم  ار سیل به ویرانه ی ما رو بکند

خون دل  باد  گوارای  وجودت  واسع
نیست ساقی که به پیمانه ی ما رو بکند

سید علی کهنگی  مهر 1402