به رسم عاشقا

دلم خوش نیست که در عشقت                      نشانی از وفا باشد
به رسم عاشقا ای دل                                 سخن ها در خفا باشد
در این ویرانه ها شاید                               یک جایی با صفا باشد
اگر دلسرد شوم دانم                                که باخود این جفا باشد

از ان لحظه که باران زد                                 دلم را چتر پوشاندم
فرو بردم غم دل را                                 نمک در عشق جوشاندم  
جدا کردم ز خشمم تیغ                              به جایش لاله افشاندم  
در ان باغ نگاهم باز                                     هزاران غنچه رویاندم

سفر کردم که تنهایی                                      مرا ترکم کند شاید
گذشتم از خودم بلکه                                        یکی دیگر مرا یابد
خدا داند که در این راه                                   مرارت ها که می آید 
امید دارم که آن محبوب                                    گره از کار بگشاید
منم آن شاعر شیراز                                  که از حافظ کنم تحصیل
هزاران افرین بر او                                    چه نیکو گفت با تفصیل
از این حال و هوای دل                                 چه زیبا می زند تمثیل 
سخن کوتاه تر از ان است                            که از حافظ کند تجلیل