آدمیت

و دندان تیز کردیم برای 
آلوهای باغ خدا 
و جفا کردیم بر درخت سیب 
و گندم را ...
به حراج جان 
به نان رساندیم 
و کسی ندید که شیطان چگونه 
لبخند می زد
روی ریل زندگی 
از قطار جاماندیم 
و مردانگی ها را 
به زن ها واگذار کردیم 
آن زمان که 
چرخ زندگی را 
به دست های نحیف شان سپردیم 
و بار درد را بر
پشت استخوانی شان
و باز کسی ندید که شیطان چگونه  لبخند میزند 
آن زمانی که آب را حرام کردیم بر
لبهای تشنه
و خواب را بر چشم های خسته 
و(گرد باد های نوری) که  از (وقاحت افسانه )
به تنگ آمده بودند 
و باز کسی ندید  شیطانی را که لبخند می زد بر این همه ناصواب

درود بر اهالی ناب شعر ناب .
 اثر حقیر با کمترین  ویرایش بوده و از شما بابت کم بود ها و عبارتهای تکراری عذر میخواهم  .