چاه بلا

وابستگی ما، از این تشنگی ماست/ دلواپسی ما، زِ بی همّتی ماست/ این حرص و ولع در اثر گشنگی ماست/ از ترس، دریدیم شکم هم، سخن اینجاست/ این چهار بلا، علّتِ بی بال و پری هاست/ افتادن در چاه بلا حکمت دنیاست از عرش رسیدیم بدین فرش که برپاست/ وابسته جام می عشقیم که آنجاست/ حین دفع بلا کردن و رستن هنر ماست/ دلکنده ز هر چیز شدن همت والاست/ خیزد چو بلا صبحگه رویش گلهاست/ بر باد دهد عشق کشاند همانجاست/ این کش مکش موجه رحمت چه دل افزاست/ در موجه آن، ریگ روانیم که برخواست/ هم غوطه به دریای عدم در طلب ماست/ در خواب عدم گشتن و آسودن جانهاست/ هم بستن چشم، اول دیدار و تماشاست در گور شدن لحظه پیدایش جانهاست.