سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

سه شنبه 29 اسفند 1402
  • روز ملي شدن صنعت نفت ايران، 1329 هـ ش
10 رمضان 1445
  • وفات حضرت خديجه سلام الله عليها، 3 سال قبل از هجرت
Tuesday 19 Mar 2024
    به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

    سه شنبه ۲۹ اسفند

    پست های وبلاگ

    شعرناب
    تب سیزده سالگی !
    ارسال شده توسط

    مرضیه سادات هاشمی

    در تاریخ : يکشنبه ۲۸ شهريور ۱۴۰۰ ۰۴:۳۰
    موضوع: آزاد | تعداد بازدید : ۱۷۶ | نظرات : ۰

    به نامِ پناهم عشق
    بر جاده، حسرتِ قدم هایم مانده بود از بس که از بیراهه ها می دویدم تا دقیقا هفت صبح  به خورشید برسم که میان تلخی های چغندر انتظارم را می کشید.
    اوایل صبح را دوست داشتم بوی یونجه ها و جوهای رقصان  در خوشه های زردشان زندگی را در رگ های سیزده ساله ام تزریق می کرد.
    گاهی خیال می کردم وسط قد بلند گندم ها پنهان شده ای و دزدکی آرامشم را تماشا می کنی.انگار پا به پای من  ولی از جاده می آیی. یادم می آید از همه یا خیلی جلوتر راه می افتادم یا عقب تر .دوست نداشتم کسی غیر از تو مرا ببیند.
    تو آرام و موقر از سمت راست جاده راه می افتادی و بلند می گفتی مواظب باش ماری عقربی چیزی پایت را نزند.پایت به سنگها نخورد .نیوفتی یک هو...من  که از اذیت کردنت لذت می بردم خودم را وسط علف ها می انداختم.نمی دانی دیدن اضطرابی که در چشمهایت می انداختم چه قدر لذت بخش بود.
    آخ...
    دویدی و کنارم رسیدی .خواستی دستهایم را بگیری و شرم مانع شد 
    من بلند شدم دامنم را تکان دادم و سریع تر دویدم تا دوباره از تو جلوتر بیفتم.
    برایت بلند بلند از ارزوهایم می گفتم.
    از تمام آجرهایی که قصد داشتم جمع کنم و کاخ رویاهایی که در ذهن داشتم ...
    ساعت داشت هفت صبح میشد و سریع تر می رفتم تا سر کرت خودم برسم.همه امده بودند.تو هم سر کرت خودت رفتی.
    دانه به دانه علف ها از تپش های قلب من خبر داشتند.دغدغه هایم را تحسین می کردند.هر داسی که به ریشه شان میزدم اشک میریختم و چغندر مغروری را که حاضر نبود یکی مثل خودش در بیست سانتی اش ببیند نفرین می کردم.
    ساعت ده صبح همه ی کارگرها جمع میشدیم و پیش نهاری می خوردیم.
    فقط نان لواش و چای شیرین.چرا ان مزه هیچ وقت در دهانم تکرار نشد؟
     گاهی تره های شیرین را با دندانهای مرواریدی ام می جویدم.زیبایی ام را حتی خاکها ستایش می کرد و جز اندکی آدم همه ی دیگران دوستم داشتند.
    دایی پدرم که شوهرِمادربزرگ مادری ام میشد اطلاعات مذهبی و دینی ام را می پرسید و وقتی جواب تک تک سوالهایش را می دادم لبخند رضایتی بر گوشه چروک گونه هایش می نشست.
    مثل او که مرا می ستودند در فامیل کم نبود.اما من که تو را دیده بودم انگار هیچ فامیلی ندارم.انگار دختری فال فروشم که هر صبح تو را در طالع خودم  میدیدم.
    شاید اگر می ماندم به زور هم که شده پای سفره ی عقد یکی از همین ها می نشستم و اصلا چقدر خوب که نماندم.
    اما جدا ماندن از تو چه! این چه بهایی بود که بی گناه پرداخته بودم.
    چرا آن سال یک هو غیبَت زد.کجا رفته بودی که بعد از تو از شاخه هاو گندمزار و دشت یونجه خبرت را می گیرم و در جوابم فقط سر تکان می دهند؟
    آخرش همین دو یا سه ماه پیش سر به خانه ی بیابانی مان زدم.
    آدم هایش مرده بودند و درخت هایش در پشت برگهای سبز تیره شان گم شده بودند.
    یادت هست چقدر گیلاس دوست داشتم و هربار  یواشکی باغ می رفتم یک دانه هم برای تو می آوردم. 
    برگهای انگور را خام خام می خوردم و به زور لهجه می گرفتم و می گفتم:رقووووم چوکری اوغانستان ...
    ....#ادامه_دارد

    ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری : | | | | |
    این پست با شماره ۱۱۶۱۰ در تاریخ يکشنبه ۲۸ شهريور ۱۴۰۰ ۰۴:۳۰ در سایت شعر ناب ثبت گردید

    نقد و آموزش

    نظرات

    مشاعره

    کاربران اشتراک دار

    محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
    کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
    استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
    0