منتظر خورشید

با احترام به ساحت بلند شعر و ادب ایران زمین
و با احترام به محضر اساتید ارجمند
و عرض ادب و ارادت به محضر عزیز دل استاد گرانقدر جناب میناآباد
"منتظر خورشید" یک سپیدِ نسبتا آهنگین و نسبتا مقفی است. اگر چه نومیدانه آغاز و رقم میخورد، اما در بطن کلام نشانه هایی کم رنگ از امید محسوس می شود.
زیباست اول بخاطر دورنمایِ بکر و فولکلوری که از مولفه های محلی و طبیعی وام گرفته، مانند؛ دهکده. بوی نان. تنور. دود اجاق. داس. تبر. شاخه و درخت، فانوس و... که در این چشم انداز، چشم نوازی می کنند. دوم بخاطر یک انتظار منطقی در مفهوم.
کلام، نسبتا آهنگین، زیبا و با خطابه و ایهام آغاز می شود. "مخاطبی ناشناس. یک غریبه"
"هان ...
ای چشم به راه ...
ای غریبه ی گم کرده راه
چشم انتظار کدام بهاری در این زمهریرزمستان سخت ؟!"
اما در سطر آخِر و در ترکیبِ " زمهریرِ زمستانِ سخت" یا "زمهریر" اضافه است یا "سخت"
"زمهریر" خود به معنای سرمای سخت است.
"چشم انتظار کدام بهاری در این زمستان سخت؟!"
" این دهکده ی طاعون زده را
نه دودی از اجاقی بلند است
نه بوی نان از تنوری
هیمه های یخ بسته را بنگر
داسها و تبرها
شاخه های خزان زده ی درختان پیر"
اگر چه این چشم انداز در مفهوم، بی رمق است اما... تداعی گر و یاد آور فرهنگ و اصالت رنگ و رو باخته ایست که هنوز نفس می کشد اما شوربختانه امروز حسرت آن نصیب ماست.
یاد آورِ "که بوده ایم و که هستیم..."
ضمن آنکه در همه ی این تصاویر یک امید و به تعبیری یک مفهوم خوشایندِ بالقوه و نهفته حس می شود.
"هیمه های یخ بسته"
"داس ها و تبر های آویخته"
"شاخه های یخ زده ی درختان پیر"
که روزی به جنب و جوش در می آیند.
تصویر تلخ دهکده (طاعون زده) و یا "یخ زده" در انتظار تابش خورشید. و نهایتا تصویرِ گاهگاه و امیدبخشِ دخترک در پشت شیشه، که نشان از تابش زود و یا دیرهنگام خورشید و بهاری در راه دارد.

ارادتمندم استاد عزیزم و سپاسگزارم که زیبا می سرایید و به اشتراک می گذارید تا بهره ببریم از طبع و قلم دلنشین تان.