عباس(س)

منم  دیوانه و شیدای عباس

چو مجنون در پی لیلای عباس

در آن دشت سرار کینه و بغض

چه شد آن قامت رعنای عباس

چوساقی شد درآن میخانه ی عشق

شدم مست از می وصهبای عباس

شدم مجنون وسرگشته چو دیدم

رخ  مهتاب گون  ، زیبای عباس

ز جور  کوفیان  بی  مر و ت

شکسته ساغر ومینای عباس

فدای آن وفا، همت، جوانمردی

سر وگردن ، قد و بالای عباس

بنازم  من  عیار  مردیش  را

وجود خالص و اعلای عباس

فرات و آبهای  جمله عالم

شدند شرمنده ی زهرای عباس

دل (فانی) بسوزد تا به محشر

قسم بر خالق یکتای عباس