زوال

درود استاد پارکی ارجمند!
این همه ترکیبات بدیع و مفهومی در یک پست!

سرشار از آرایه های ادبی و پیام های معنوی و تفکربرانگیز
_عصر معلولیت های بی علت...
چه پارادکس هیجان آوری!

_خود شیفتگی سایه های سنگی:
استعاره ی مکنیه از نوع تشخیص

_درد زمان: استعاره مکنیه؛ تشخیص.
***
فرایند مکثی متکثر
باتوسل به زوال عقل
و مُثله کردن خرد
خیره سری می شود
وابسته به اوهام
که مدام
سنگ بر سرو سینه می کوبد...

اگر عقل زایل شود، جز اوهام واهی، چیزی نمی ماند؛ تنها راه نجات و رستگاری، خردورزی است.

_ مُثله کردن خرد: ترکیب بسیار نابی است.‌
آرایه ی استعاره ی مکنیه از نوع تشخیص

_سنگ بر سرو سینه می کوبد
یادآور عبارت کنایی سنگ کسی را به سینه زدن... ضمن این که آرایه ی واج آرایی (تکرار واج س) در آن موج می زند.
***
عناصری
متشکل از حیطه ی قدیم:
مرا یاد عناصر اربعه (آب، باد، خاک وآتش) انداخت.
که مطابق با عقیده ی قدما، آبای علوی (هفت آسمان) با امهات سفلی (عناصر اربعه) ازدواج کردند و موالید ثلاثه( نباتات، جمادات و حیوانات) را به وجود آوردند.

تمعق بسیار می طلبد ژرفای اندیشه های ناب شما!

سلام!