قرار ِ قلب و روحِمان ...
نمی توان از تو گُسَست
نمی توان که دل نبست
توان ِ من ... ز عشق ِ تو
نمی توان ...توان شکست
نمی توان صبور بود
پُر از (تُهی غرور ) بود
نمی شود تو را ندید ...
چشم ... پی ِ شعور بود
نمی توان که زخمه را ...
نگفت نغمه ها ز جان
ز حُزن ِ موج ِ یَم مرا ...
بَلَم ... نُتَش ... به گِل کِشان
نمی توان که کوه بود ...
بدون ِ آبی ِ دلت ....
بدون ِ موج ِ سبز ِ تو ...
رُسین غبارَم حاصِلت
نمی توان زبان بُرید ...
برفت و ...هر نشان ... بُرید ...
ز تو نمی شود ولی ......
دل از جهان ... توان بُرید ...
نمی توان درین قفس ...
که بی تو آه شد ...نفس !
من ِ غریبِ در وَطن ....
کجایی ای مرا تو کس ...
نمی توان نخوانَدَت ...
< تبارَکَ > طبق طبق ....
خطوط ِ چهره ات مرا ...
نمود ِ آیه های حق ....
نمی توان سکوت کرد
ز جان ...دلم ...قنوت کرد :
تو اوج ِ بودن ِ منی ....
مَباد که هبوط کرد ....
نمی توان .... بدون ِ تو ...
گُل ِ دلم کِسِل بماند .....
بدون ِ خنده های تو ......
لبان ِ دل ....خِجِل بماند ....
نمی توان نشد غَمین ...
ز دوری ات ... دَمی ... ببین ..
راهی ِ جستجوی تو ....
همیشه .... تنگدل ترین ....
نمی توان وضو نساخت ...
دو چشمَم از تو ...( پاک یَم ) !
به قامت ِ نماز ِ عشق ...
چه رو ... چه زیر ِ خاک هَم
نمی توان دُعا نکرد ...
ز حق تو را نفَس نخواست ...
دلت ز خنده موجتاب ........
قرار ِ تو .... مرا بقاست
نمی توان .... نفَس.... بُرید
دلم شکست .... آه شد .....
( کاش که دریا شدَنَم ) ....
دعای هر پگاه شد .....
نمی توان .... ولی خدا ....
یکی رَهَش .... نمودِمان :
که ذِکر ِ < تَطمَیِنُ قَلب > ....
قرار ِ قلب و روحِمان .
***********************************
من غروبی هستم ...
که به آتشکده ی قلبِ شقایق ...خاموش ...
ریشه اندر خاکم
من غروبی هستم ....
که به رُخسار ِ رُسین کوهِ ز ِامواج دل ِ آبی ِ دریا...
... ثابت ... آهِ جان پژواکم
من غروبی هستم ....
که چو چشمان ِ سُرخابی ِ یک پیر ِ جوان ...
عمق ِ معنای سرودِ دل را چالاکم
من غروبی هستم
که به اندازه ی دلغنچه ی مرغ ِ عشقی ...
برکفِ دستِ قفس ... خوارَم و خاشاکم
تک طلوع ِ (فلق آرام ) و قرار ِ من ِ عاصی...
...تو بدان ... :
دل ِ شاد و لبِ خندان ِ تو در آیِنه پیدا باشد .
پی نوشت :
شاعر ناطقِ حقیقتِ دل ِ کل ِ جامعه هاست .. چه حقیقتِ دل ِ خویشش ... چه حقیقت دل ِ کل ِ عوالم و عناصر ِ هستی ... که چه خوش فرمود استاد که :
عمر پدری نوح که فرمود به استاد
فرزندِ مرا عشق بیاموز و دگر هیچ