حس مبهم

در من غزليست
که به دنبال تو مي گردد
واژه ها را روي هم مي فشارم
چکيده اي از دلتنگي هايم
را مي نويسم
غربتي در گلويم گير کرده است
که در هيچ شعري نمي گنجد...
سايه ي سنگين سکوتت را از من بگير
بر دوش تنهايي ام افتاده است!
مات و مبهوت
گيج و مبهم
کسي بگويد کجا ايستاده ام
من بي تو
با گذشته هم قدم نمي شوم
مرا ببر به آينده ات
بگو دست بردارد
آنچه که غريبانه در من رخنه کرد...
چشم هايم نمي بيند!
اين انتظاري که
بر پلکهايم نشسته است
چيست؟
از کدام تاريخ از کدام تغيير
روانه کرده اي به سمت من؟
گوش هايم نمي شنود!
گردوخاک بي مهري گرفته است
با کدام قلب،با کدام عقل!
مرا اينگونه ويران کرده اي؟