یاد ایام

به نام او که اوست
فراموش می شود گاهی نگاه تلخ و سنگینت
گهی آتش به جان افتد در این هجر نفس گیرت

به این لبخند پوشالی اگر دل خوش کنم آنی
بر این مینای تنهایی زنم سنگ فراوانی

چه شیرین گشت ایامی که بوسه شرط ماندن گشت
چه تلخ می زنم حالا همان بوسه به تصویرت

دمادم مست آن جامم که چشمانت شود ساقی
مگو کم خور شرابم را که دیگر نیست انگوری

مرا زخمی به جان افتاد که بنشستم به پیمانها
بمان بر پای این عهدت.. شوی فرهاد ای نیما

نیما آسمند. 1395/1/30 21:23