خانه ام ...

با اجازه شاعر و دوستان،نقدي دارم براي اين اثر زيبا كه قابل تامل است:
واژه هايي مثل تراژدي،طاعون، قفس،پرستوها و... يك كلمه هستند اما بار معنايي عميقي به دوش ميكشند،مثل تراژدي: غم و سرنوشتي محتوم،پایاني تلخ كه معمولا شخصيت داستان يا نمايش ...مثال قهرمانان کلاسیک كه به مرگ قهرمان یا پایان ناخوشایند ختم می‌شود. از منظر ارسطو هدف تراژدی ایجاد ترس و ترحم یا به عبارتی کاتارسیس در تماشاگر است و از دیدگاه شوپنهاور، تراژدی نمایش یک شور بختی بزرگ است. تراژدی تقلیدی است از واقعه‌ای جدی، کامل و با اندازه معین که به عمل و نه روایت و به زبانی فاخر ترس و شفقت را برانگیزد و موجب تزکیه نفس شود،(واژه مسموم جالب است زيرا از تراژدي فضايي كاملا ابزورد و تلخي ِمحض كه تعريف كلاسيك ارسطو را به گونه اي ديگر شرح ميدهد، پديد مي ايد،سپس شاعر كلمه ي طاعون را اورده كه تراژدي در علم بيماري هاي فراگير است (پيوست طاعون فراگير كه نه تنها عالم شاعر بلكه جامعه پيرامون هم شامل اين فضاي خاكستري ميباشد) كه تاثير كلي بر جوامع دارد و پايان ناخوشايند،همچنين پرنده پرستو: نوع زيست اين پرنده،و كوچ اش، حتي در اساطير و ادبيات به عنوان نماد عاشقي و فداكاريست كه تراژدي وار جان ميسپارد، (غزل خوان ولي بيمار) تضاد و استعاره اي قابل بحث: هوشمندي شاعر است كه تاكييد بر غزل خوانِ غزل خوان دارد،يعني در اوج جواني و روزگاري كه بايد بالندگي و سر خوشي باشد اين غم يا شايد افسردگي ايجاد شده، و واژه غزل كه خب خود تم عاشقان فراغ كشيده است ،گرچه صورتم لبخند ميزند، شعر ميگويم، و به ظاهر غزلخوانم ولي از درون حال دل خوب نيست،در كل فضاي ابزورد و غم نهان شاعر به خوبي نشان داده شده با واژه هاي درخور و زيبا كه از قلم شاعر سراغ داشته و داريم، من ارجاع ميدهم به شعر معروف داروگ نيما كه ظاهرا زندگي و زيسته خودش و كومه ي تنهايي اش را شرح ميدهد ولي در واقع از كلبه خود نقب به جامعه خود دارد، مثل آنه جان كه اخيرا از اتاق و خانه اش و از حال درونش به حوالي حال همه ما رسيده و سخن ميگويد، گواه حرفِ من كاه زار كوه ريز است و پرواز ريختگي يا من ميگويم پرواز زدگيِ همه ي ما، و خوب وقتي هم زباني نباشد لاجرم بي زباني ميكنيم، با تشكر ممنونم بخاطر اين شعر زيبا

درود برشما خواهر گرامی خانم آنه
کجایی رهگذر
آنه ات
قلم به دوش
بی زبانی می کند
باید بگویم خوش زبانی می کند
چون بسیار عالی بود

تراژدی، در یک کلام، تصویر کاملا متوازنی است از بشری که برای رسیدن به شادی در نبرد است.تبیان

از کاه زار تا کوه ریز...............وای بر شانه های آدمی که این بار بر کوه دوشش نهاده شد............
بال ریخته...قفس تا قفس.........بر نعش روز مرگی ها ............
بازهم باتمام بیمار گونه ای .........غزل خوان....واین نهایت اوج...امید
باقلمی بردوش ...........دوباره آنه...روز توست که زجا برخاسته ای
با زبانی شیرین و سپیدی روسپید ....
مرحبا نازنینم . .........جای تقدیر داشت با تمامی لکنت زبانم....