گناه است مگر

بوسه ای از لب معشوق گناه است مگر

این غزل مرگ سپیدیست سیاه است مگر

همه هستند ولی من به خودم مشکوکم
ة
پشت دیوار کسی چشم به راهست مگر

تو مرا گم شده ای کاش خودم گم نشوم

ترس من خاطره ی یک دو نگاهست مگر

تو خودت خوشه ی پروین زمینی هستی

تابش اختر من تابش ماه است مگر

آبرویم به همان اشک غلیظیست که ریخت

راه بیراهه شود مشکل چاه است مگر

منه محکوم به دوزندگی هرچه دهان

سوزنم گم شده در خرمن کاه است مگر

از نفس خسته و از خوردن خود بیزارم

این سکوتم هوس گاه به گاه است مگر

تو مرا وعده به دیدار صدایت دادی

آخرش راست بگو عشق گناهست مگر!

هیربد