معرکه

من همان معرکه گیرم بدرم آهن و بند                 مردمان جمع شوید و بجهیدهمچو سپند

مرشدا بانگ برآور بسرا و بنواز                           رخصتی ده بدرانم زدل این بند وکمند

بیش از این تاب ندارم،شکنم بغض سکوت       بس که در معرکه از عشق ووفا لاف زدند

عرق شرم ندیدیدکه در سفره فتاد                   گوهر یاری همسایه فروشید به چند؟

به زبان کوه شود که به عمل رنج به گنج               رخصت خلد برین را به بهانه ندهند

تا به کی در پی نام و هوس و جاه روید                   عاقبت هیچ نماند زرخ و نام بلند

غافل از هم نشوید و نگذارید زدل                    گوهر عشق و وفا را به حراجی ببرند

خوش بدارید به هر جاو مکان قدر دگر              که بنی آدمیان در مثل اعضای هم اند

ای رفیقان به خدا چاره درمانده کنید                 اشک حسرت بزدایید که محتاج تواند

پینه دستان تهی دست گرفتار کنون             بی رمق درپی یک لقمه و یک نان شبند

تو مپندار که در عیش و صفا تا ابدی                     دل به دنیای جفا پیشه نامرد مبند

گرچه سرخ است به سیلی رخ بی رنگ و رمق      منتظر چشم به راه کرم و لطف تواند

                                                                                                         غمین