کاش

کاشکی بهار
غم چشای بارونیمو
خط به خط
به اسمی از قبیله ی درد
ورق نمیزد
کاش تو نگات
سایه تر از دیروز
سیاه واژه ایی دفن شده
کنج دفتر کهنه ی
خاطراتِ مرده می مونم
تا باد ورقامو بکنه و
بارون زندم کنه دوباره
تو گِلایی که
فریاد میزنه جداییمو
رو سطر سطر کاغذای مرده ایی که
تن سردتر از
اشکِ محبتایِ مدفون
داره بیصدا
به تصویر میکشه
روزای رفته و شکستمو