قیامت دلتنگی...

دلتنگِ باران ، بوی بارانم

بس زخم خوردم بس که ویرانم

دلتنگ یک یارِ سفر کرده

آن رازگویی های بی پرده

آن شعرها آن قصه گفتن ها

شب زنده داری ها ، نخفتن ها

دلشوره های غرق در امید

دلضربه های خالی از تردید

آن مثنوی هایی که دل می بُرد

بر نام زیبایی قسم می خورد

آن دل که امیدِ سرودن داشت

در سر هوای پَر گشودن داشت

آن روزهای خوب و رویایی

شور و شعف های اهورایی

باران حدیثِ عاشقی ها بود

لالایی گل رازقی ها بود

دل معنی غم را نمی فهمید

تنها شکوهِ عشق را می دید...

آه ای خدا... زخمِ دلم کاری ست

شب های من محکومِ بیداری ست

دیگر گلِ احساسِ من زرد است

دلضربه هایم از سرِ درد است

جز سوز در این مثنوی ها نیست

حال و هوای هر شبم ابری ست

جانا دلم از درد و از غم مُرد

گل های امیدم همه پژمرد

دلتنگیم امشب قیامت کرد

بر شمعِ شب هایت حسادت کرد

یادی کن از این دل که بی تاب است

این چشمِ خونباری که بی خواب است...