گوشه ای از وصفِ تو ...

اَبروانت

منظم ترین منحنیِ دنیاست

که هیچ پرگاری توانِ کشیدنش را ندارد

مژگانت

طنابی ست که اشک هایت روی آن

خشک می شوند

و گیسوانت

جایی آرام، برای نوازش،

از گونه هایت ، هر چه بگویم کم است !

آنها سرخ می شوند وقتی بوسه ای عاشقانه

بر فضای سادگی هایش نقش می بندد

قامتت برافراشته چون کوه

شانه هایت تکیه گاهِ اندوه

 و قلبت نجیبانه،

صدای پایِ اسب می دهد وقتی به آن گوش میدهم،

لبانت، معجزه ای رنگین است

که هر روز رنگش عوض می شود

سرخ، صورتی، بنفش ...

چشمانت اما،

تک رنگ است !

که فقط یک رنگ در آن پیداست:

" نجابتِ  پُررنگ "  ..