زندگی پوشالی

مثل ابری که سخت می گرید

درنخستین روزهای پاییزی

من هم از جنس ابر،سرشارم

مانده تنها بهانه ای چیزی

مثل رگبارِ تند بی وقفه

که قلم برزمین زند هردم

من هم اینگونه بی تو بی تابم

گرچه درخویش بی تو پژمردم

زیر این آسمان پهناور

گوشه دنج یک اتاق افسرده

مردی از دودمان تنهایی

در میان سکوت خود مرده

روزهایش همه بهانه زتو

خواندن شعرهایی از حافظ

خیره گشتن به عمق یک دیوار

یاد چشمان قهوه و نافذ...

یاد ابریشم نفیس لبت

جام سرخ و خماری و مستی

بوسه بر مکث بین ابرویت

طعم شیرینِ بودن و هستی

کورسویی زنور در ظلمت

باور بودن و حضور درعالم

حس زیبای بودنِ با تو

رد پای فرشته در فالم

آه اما چه زود خشکیدند

لاله های غریب آزادی

زیرپایت چگونه له گشتند

شاخه های جوان آبادی

حال اما چه حس و حال بدیست

گریه بر سنگِ قبر توخالی

آرزوی گذشتن از این ره

رستن از زندگی پوشالی

27/7/92