پنجره ي هفتم

با عبورت شب من جاده ي " تهران قم " بود

وزمانه اتوبوس پري از مردم  بود

هفت گردون به تمناي نگاهت بيدار

پشت آن پرده كه بر پنجره ي هفتم بود

شاخ در شاخ ، دو تا هيمه ي خواب آلوده

قسمت هر شب اين كوره ي بي هيزم بود

و هميشه چمدان تهي زندگي ام

بين بار و بنه ي فربه مردم گم بود

همه گفتند : قصور از خر طالع ، من هم

نعل وارونه ي اقبال ، خطاي سم بود

صبح مي آيد وشبهاي دگر هم ز پي اش

قاطر بخت من از كره گي اش بي دم بود