شَهدا

شَهدای من بشنو سوز دل را

کز فراقت دیده بخشکید

به سر آمدِ عمر خزانم

جاده ای است زِ  دنیایم

جاده ای سرد و تاریک

زِ  سقفش ابری پاییزی دلگیر

آدمیانش

درختانی محزون قد به خمیده

آگاه  زِ  هر بگو مگوی هم

در این جاده کلبه ای است

کلبه و جاده تمثل دو دریچه روبه روی هم

کلبه بسانِ د لی است درویش

دل  زِ  برای جسمی است خاکی

روحی در درونش پریشان

اسیر همچو پرنده ای چهره پیر در قفس

زِ  درونش فریادی است بی صدا

صدایی مخوف تر از باد

زو زویی مخوف تر از هر صدایی

در تاریکی دل شب

اکنون دل من خسته و شکسته است

چرا که شَهدا  زِ  دل من بی خبر است