از باغ بریدن...

مثل من و تو از آسمان افتاده

در آینه اش سحر هزاران جاده

باغی است که در پشت سرش می چرخد

آهی است که در برابرش جان داده

*

یک باغ سکوت در نگاهم چرخید

درفلسفه ی حیات آهم چرخید

او آدمی از تبار گندم بود و

عالم به هوای اشتباهم چرخید!

 *

 امروز که در قاب سؤالی هستم

چون نقش سکوت متن قالی هستم

باید دل از این بهشت مطلق بکنم

یک باغ ِ دروغ ِ خشک و خالی هستم

*

از باغ بریدن و زمین گیر شدن

در خاک تن آلودن و تقدیر شدن

تنها تنها ثانیه ها را رفتن...

بااینهمه زود ناگهان دیر شدن

*

در بغض دلم اگر چه ماتم بشوم

درهرنفسی آه دمادم بشوم

از سیب عطش بهانه دستم بدهد

من کور شوم اگر که آدم بشوم!