کویر تباهی

افتاد اگر، نگین امیدم به روی خاک
آواز باد و نغمهٔ باران مرا بس است،
تا پر شَوَم دوباره از امّید و امتنان
ای مغزهای منجمد!
ای چشم های بی خبر از رازِ کاینات!
تصویر مُعَوجِ شما ز آفاق، 
بُرده است، ناخواسته، ما را
به کویرِ تباهی، کشان کشان
ای مغز های اسیر در چنبر گمان!
راهی که گشود، دست عداوت به رویمان،
راهی است برای پرت شدن از، 
اوج آرزو
بی راهه ایست تهی از عشق و آرمان
ما رسته ایم، دگر از بند این رسن
از دخمه های تنگ و خیالات بس عفن
فهمیده ایم ما، و شما نیز،
 که خار، با نشستن کنارِ گل
زیبا و بی زیان و معطر نمی شود
فهمیده ایم، قافله ای را که شمایید حمله دار
مقصد به وقت و، عهد، میسّر نمی شود
ما را رها کنید، که دلزده ایم از مرامتان
از جویبار پر عسل و پر شرابتان  
تا کی به ریسمان ریا چنگ می زنید؟ 
تا کی به روی سیاهتان رنگ می زنید؟
دیگر به شوره زار، نگویید گلسِتان
دیگر به دروغ نگویید، 
که منجلاب
جایی است برای پریدن به آسمان!