تدبیر

چه تدبیر به این  امدنم  بود  
همه روزش زخم سمرم بود 
 باب  ملک بود صعب  عبور 
  ارمغانش نیشتر بتنم بود
 چون کلاح شب تاله سیه
  جامه سیه  پیراهنم بود
چون پرستو کوچ ز لانه 
سکوت بر طبع  چمنم بود 
 تفکرنا فرمانی عقل کرد
  جوهرسرخ در خون قلمم بود
چشمه رفته رفته غبارگرفت
 نشانه ی مرگ حیات چمنم بود
 پرده ی ظلمت چتر دهر گشت
  اشک آب درخت وطنم بود
خواب  به عادت روزانه مست
  تارهای افکاردر سر تبرم بود
 بدن سر افتا  ز ناتوانی عقل
عقل به قیام مرگ وکفنم بود
 دود دل به اتش  زمان رفت 
 مرگ اب به خان وطنم  بود
عقل آمد تا  داد دهش کند
 باده در خون زمین امانتم  بود
قبیله عشق به سکون لب بست
  پی شکار مغز مورچه توانم بودئ