تنهایی

تنها که شدی ،به هر دری پا مگذار

دل را تو بدون عقل تنها مگذار

هر سنگ و گلِی که در مسیرت دیدی

آن را تو به پای سنگ‌خارا ... مگذار

سر بار مشو منزلتت .......خار مکن

پشت سر خود تو ناسزا جا مگذار

آن بند رها کن که ببستی بر دل

محنت به تن زار  و  شکیبا مگذار

عاشق که شدی تمام‌ او را تو بخواه

این میل به پای چشم زیبا مگذار

چون کوه به پای عشق پا بر جا باش

ابراز محبتت ......به فردا مگذار

در دام هوس غرق مشو انسان باش

در روی زمین شهرت رسوا مگذار

قولی نگرفتیم، که تا لحظه ای بعد

باشد نفسی ،بقا به دنیا مگذار



                        《 مریم رحمتی پویا 》