موج دریا

چون پلنگی زخم‌خورده ، کینه را آغاز کرد

راه خود را موج دریا سوی ساحل باز کرد

همچو دیواری ستبر از خشم بالا می رود

با صدای رعد گویی همچو عَنقا می‌ رود

خسته و آزرده از هر آنچه بر او رفته بود

از جفای باد و طوفان که به یغما برده بود

سالها امنیت و آرامش و صبر و قرار

حال گشته از ستم آشفته و اندوهبار

مانده و آسیمه سر او تا به خشکی می رسد

از بلندای غرور و خشم .... پایین می کشد

نیست او را ،تاب یک لحظه نشستن تا رسید

بر لب ساحل چنان افتاد و تن را می‌کشید

گفت آغوش خودت بگشا به رویم مهربان

نيست دیگر جان به تن دیگر ندارم آشیان

ساحل از شوق وصال موج اشکش می‌چکید

موج در آغوش ساحل همچو کودک آرمید



                    
                       《مریم رحمتی پویا》