سپیدی در مکتب ادبی نورگرایی

سپیدی در مکتب ادبی نورگرایی
(خلاصه ای از سپیدی طولانی)

حالا که پس از مدت ها برگشته ام به شهر خودم/
باران را خواهان تر خواهم دید/
و نازش را مشتاقانه تر خواهم کشید/
باران را خواهم بوسید/
... 
حالا که پس از مدت ها برگشته ام به شهر خودم/
بوستان دریاچه ی نیلوفر آبی را/
شاعرانه تر، نفس خواهم کشید/
و فنجان چایم را/
از عطر بهارنارنج/
سرمست خواهم نمود/
... 
حالا که پس از مدت ها برگشته ام به شهر خودم/
این سان در مصاف با ترافیک غارتگر آرامش روان/
یاد آرامش باران خواهم افتاد/
و مسلمان تر خواهم شد/
و انسان تر خواهم شد/
...
چرا که نمازم را/
با مردمی بجا، می آورم/
که قرائت شان به لهجه ی نوری است و/
شعر نو را بخوبی نیما می شناسند و/
اهالی باصفای بابلعشق اند/
و اکنون بهتر می توانم/
از ابر نشین کوه فیلبند بلکه فیروزکوه/
تا سبزآبی دریای مازندران را/
با شعرهایم نورافشانی و بوسه باران کنم/
حالا که پس از.../
راستی/
باید از انجمن شاعران استان خواهش کنم/
که دوباره/
بهارنارنجی از شعر محلی، میهمان مان کنند:/
شِمِه جانِ بِلارِه، بِسروئین! //
محمدعلی رضاپور (مهدی)